অসমীয়া সাহিত্যৰ চানেকি

🌞 শ্ৰী শ্ৰী সূৰ্য্যায় পৰম ব্ৰহ্মণে নম:🌞  ৪ আহিন , মঙ্গলবাৰ,ইং ২১ চেপ্তেম্বৰ,  ২০২১।  সূৰ্য্যোদয় ঘ:৫/১৪/৪৪,সূৰ্য্যাস্ত ঘ:৫/১৯/১৮  *ৰাশি:-* মীন ৰাশি।  *তিথ

শাওণৰ  বৰষাই ধোৱাই নিয়া আবেলিটো...; মুঠি,মুঠি,কঠীয়া লৈ দোপালপিটা বৰষুণতো! তুমি আৰু  মই সিঁচিছিলোঁ সৃষ্টিৰ কঠীয়া, মৰম ভালপোৱা সনা দুটি প্ৰাণ আকলুৱা। সেউ

লক্ষ বাধা অতিক্ৰম কৰি এসাগৰ সপোন বুকুত লৈ সাত বছৰৰ পিছত দিলীপে আজি আহি ঘৰ পালে , সাত বছৰত গাঁওখনৰ বহুত পৰিৱৰ্তন  হ'ল । গাড়ীৰ পৰা নামি এঘৰত ডাঙৰ

ফুটপাথত তিৰ্পাল এখনকে ঘৰ হিচাপে বিপদৰ সাৰথি কৰি জীৱন নিৰ্বাহ কৰা আদবয়সীয়া ৰমেনৰ ওচৰলৈ উৎকট গৰমৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ আৰু ছাঁ বিচাৰি ফোপাই-জোপাই কুকুৰ এটা

সেই নৈ পৰীয়া ল'ৰাটো ভাল লাগে কিয় বা   ? কেতিয়াবা দুখৰ সময়তো  নৈৰ পাৰত | কেতিয়াবা সুখত থাকিলেও নৈৰ পাৰত দেখিবলৈ পাওঁ | নৈৰ পাৰে পাৰে বৈৰাগীৰ গীত গাই ফুৰ

বহিছিলোঁ সেইদিনাও অইনদিনৰ দৰেই নিতৌ বহা পথটোৰ দাঁতিত, গাত ফটা কাপোৰযোৰ, জপৰা মূৰটো আৰু দুবেলা দুমুঠি গোটোৱা কাঁহীখন আছিল হাতত । দিনটোত যি পাইছো সেইখিনিৰে

ৰহস্যময় পথৰ এক অমৰ খোজৰ শব্দ যেন অঘৰী আত্মাৰ যাত্ৰা। নিজান বনত দুপাহ ফুলে কিনো কথা পাতে গুপ্ত গুপ্ত দুটি অচিনাকি মনে। উমি উমি জ্বলি উঠা আন্ধাৰে ছানি ধৰা চ

নাৰ্চগৰাকীয়ে দিয়া বেজীৰ খোচটোৱে মানসীৰ মনটোক হাঁকুটি লগাই বাস্তৱলৈ নমাই আনিলে। আৰু এনেকুৱা এডাল হাঁকোটি পোৱা হ'লে যিডালে মানসীৰ সুখবোৰকো তাইৰ ওচৰল

শূণ্যতাৰ মাজত মুখৰিত আজি, যন্ত্ৰণাময় জীৱনৰ কৰুণ বিননি।। উৰিব খোজা মনৰ ভাঙি পৰা দুখনি  ডেউকাৰ হৃদয় কম্পিত ছটফটনি                   শুনিছোঁ...... সমাজৰ কঠ

ৰামভাইৰ মুখত সকলো কথা শুনিবলৈ পালে ,তগৰৰ শহুৰেকে । তেওঁ দুখৰ হুমুনিয়াহ এটা কাঢ়ি ক'লে - "এখন ঘৰ তৈয়াৰ হ'ব পাৰে হৃদয়ৰ অনুভূতিৰে । এই অনুভূত