কবিয়ে নুবুজে

কবিৰ বাবে দিন আৰু ৰাতিৰ প্ৰাৰ্থক্য নাথাকে ।

কবিয়ে সময় বুজি নাপায় - অনুভৱত

 থাকে ।

কবিয়ে নিজেই নাজানে - তেওঁ কেতিয়া কবিতা লিখিব ।

কবি আৰু কবিতা সদায় প্ৰেমত মগ্ন ।

কবিৰ মন স্থবিৰ নহয় ।

কেতিয়াবা

নিশ্বাসত উৰাই

সুখৰ ফুলজাৰি 

আৰু 

উশাহত টানে শােকৰ চাবিকাঠি ।

কবিয়ে শােকক শুহি লয় 

লেখনিত শুকুৱাই লয় চকুলো ।

মন গলেই আনিব পাৰে

দুয়ােপাৰ উপচাই 

চকুলোৰ ব্ৰহ্মপুত্ৰ ।

কবিয়ে  হাঁহে আনৰ বাবে

কবিয়ে কান্দে আনৰ বাবে

কবিয়ে নেভাৱে নিজৰ বাবে ।

শব্দৰ চাবুক ডাল লৈ কবি ঘূৰি ফুৰে

মন গলেই ভাল শব্দবােৰ চাবুকাই দিয়ে

শব্দবােৰে - অৰ্থ হৈ ধৰা দিয়ে

তোমাৰ - আমাৰ  - মনত ।

কবিয়ে নুবুজে সময় ৷

📝মীনা পামে গাম