ক'লা-গোলাপ-০৪ (ধাৰাবাহিক ৰহস্য গল্প)

Rinku Rajowar
0
তাৰ পাছত  ঘৰলৈ ঘূৰি আহি আৰম্ভ  হ'ল এক অন্তহীন মানসিক যন্ত্ৰনা । কেতিয়া নাম ওলাব,কেতিয়া পাম । সেই যন্ত্ৰণা  । হস্পিটেলৰ কৰ্ম্মচাৰী এজনে কলে, মই  চকু পাবলৈ  কমেও চাৰি  বছৰ বাট চাব লাগিব  । কিছুমান  মানুহ  হেনো  বাটচাই চাই মৰি থাকে ।
     কিন্তু  এমাহৰ  পাছতে এটা  আচৰিত  খবৰ পালো । ছোৱালী জনীয়ে  আহি কলেহি  ।                                       
-দেউতা  তোমাৰ  নামত  চকু  এটা  অনুমোদন হৈছে  । পৰহিলৈ  তোমাৰ  অপাৰেচন হব ।  
 -কি  আচৰিত  কথা  ?  ইমান  সোনকালে  এইটো  কেনেকৈ  সম্ভৱ  হ'ল  ।
-সেয়া  মই  নাজানো   ।হস্পিটেলৰ  মানুহ এজনে  আজি  আহি  কাগজ এখন  দি কথাটো  জনাই গৈছে  ।
     মই  আনন্দত  আত্মহাৰা  হৈ  পৰিছিলো  ইমান  দিনে  ঈশ্বৰ  বিশ্বাস নকৰা  মানুহ টোৱে  সেইদিনা  ঈশ্বৰক  বিশ্বাস  কৰিছিলো  
     নিৰ্দিষ্ট  দিনত  দেবজানীযে  মোক হস্পিটেললৈ  লৈ  গ'ল । চৰকাৰী  হস্পিটেল  নহয় । এখন  বক্তিগত  নাৰ্চিং  হোমলৈ । বক্তিগত  নাৰ্চিং  হোমলৈ কিয় আনিলে  সেইটো   মাথো  বুজি নাপালো  । ইয়াৰ  খৰছ  মানুহ  জনীয়ে  কেনেকৈ  বহন কৰিব  সেয়াও  বুজি  নাপালো  ।
     এবাৰ  অনুভব হৈছিল  সচাঁকৈয়ে  মানুহ জনীয়ে  মোৰ কাৰণে  বহুত  কৰিছে  ।  মইতো  কোনো দিনে  তাইক অন্তৰৰ পৰা পত্নীৰ সন্মান  দি  নাপালো  ।  কিন্তু  পিছ মূৰ্হুততে  সেই  চিন্তাটো  মনৰ পৰা  আঁতৰাই  পেলালো  । তাই যিমান  টকা  গোটাইছিল  সকলো বোৰ তো মোৰেই উপাৰ্জন  । গতিকে  মোৰ  টকাৰেই  তাই  মোক  চিকিৎসা  কৰিছে  ।  ইয়াত নতুন  কথা  একো নাই  ।
     ডাক্তৰ ভৰালীয়ে  মোৰ হাতত  ধৰি  কলে,   দূৰ্ঘটনাত  বাছৰ  হেণ্ডিমেন  এটা  মৰিল ।  মৃত্যুৰ  সময়ত  সি নিজৰ  শৰীৰৰ  দিবপৰা  সকলো  অংগ  দিয়াৰ ব্যৱস্থা  কৰি  থৈ গৈছে  । আৰু  এইবোৰৰ মূল্য  যাতে তাৰ  ঘৈণীয়েকৰ  হাতত  পৰে তাৰো বন্দোৱস্ত  কৰি  থৈ গৈছে  ।  ঘৈণীয়েকৰ  বাবে  হেন্দিমেন টোৱে  এইখিনি  কৰি  থৈছে  । কথাষাৰ  শুনি  মোৰ  লাজ লাগিছিল  । এটা সামান্য  হেন্দিমেনৰ  বিপৰীতে  উচ্চ  শিক্ষিত  আৰু  চৰকাৰী  চাকৰিয়াল  হৈ মই  কি কৰিলো  মোৰ  পত্নী  আৰু  ছোৱালীৰ বাবে  ।
     মোক  হুইল  চেয়াৰত  বহুৱাই  অপাৰেচন থিয়েটাৰলৈ লৈ যোৱা  হ'ল । অপাৰেচন থিয়েটাৰৰ সন্মুখত  দেবজানীযে  মোৰ  হাতখনত  ধৰি  কলে, 
-দেউতা  মনটো  ভাঙি  পৰিবলৈ  নিদিবা  । ভগবানৰ কৃপাত  সকলো  ভালে ভালেই হৈ যাব  ।মা   ভয়তে   আহিব নোৱাৰিলে  । 
---কন্দনামুৱা  হৈ  তাই  কলে  ।
-মাৰ আহিব নোৱাৰিলে  ভালেই  হ'ল  । আৰু  আহিবলৈ  নিদিবি ।
      মোৰ  মাতটো  কিছু  খহতা  ওলাল  ।
     দেবজানীৰ মাকক বিয়া  কৰাই আনোতে  মোৰ  বয়স  হৈছিল  চৌবিশ  বছৰ  । মোৰ  পিতৃ  আৰু  শহুৰ  দুইও আছিল  অভিন্ন হৃদয়ৰ  বন্ধু  । দুয়ো  নিজৰ  নিজৰ  পুত্ৰ কন্যাৰ জৰিয়তে  মিতিৰালি  নিগাজী কৰিবলৈ  সিদ্ধান্ত  কৰি থৈছিল  । সেই  সিদ্ধান্তৰ  বলি  হলো মই  ।  
     দূৰে দূৰে  শিক্ষা  জীৱন  শেষ কৰিলো  । চাকৰি ও   দূৰতে হ'ল ।  বিয়াৰ  আগতে  মোৰ   ভাবিপত্নীৰ  মুখ খন দেখিয়েই  নাপালো  ।

                    -আগলৈ -

🖋️ভৰত ৰাজখোৱা 

Post a Comment

0Comments

নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ

Post a Comment (0)