বাঘেৰে হাল বোৱা খেতিয়কৰ কাহিনী

বহু হাজাৰ বছৰৰ আগৰ কথা ।অসম নেপাল সীমাত এখন গাওঁ আছিল ৷ সেই গাৱঁতে এজন অতি পৰিশ্ৰমী খেতিয়ক আছিল ৷ খেতিয়কজন বৰ দুখীয়া আছিল কিন্তু তাৰ বহু বিঘা খেতি উপযোগী  মাটি আছিল কিন্তু কি হ'ব খেতিয়ক বেচেৰা ইমানেই দুখীয়া আছিল হাল বাবলৈ গৰু এহালকে যোগাৰ কৰিব পৰা নাছিল ৷

খেতিয়কে মানুহৰ ঘৰত হাজিৰা কাম বিচাৰি যায় কিন্তু মানুহে তাক এই বুলি খেদি পঠিয়াই যে সৰু জাতিৰ মানুহ তঁহক দেখাটোৱেই পাপ কাম দিয়াটো দুৰৰ কথা ৷

এদিনাখনৰ কথা ঘৈণীয়েকে ক'লে 

দেৱ সন্তান দুটি আজি ভোকতে শুই আছে শীঘ্ৰে কিবা ব্যৱস্থা কৰক এনেকৈ মোৰ সন্তান ভোকে লঘোনে থাকিলে মোৰ হিয়াখন বৰকৈ বিষাই " 

খেতিয়কে পানী এগিলাচ পি লৈ ক'লে 

" মোক বৰ দুখ লাগে , কিন্তু কি কৰিম কোনেও মোক কাম নিদিয়ে সৰু জাতিৰ বুলি অপমান কৰি খেদি দিয়ে আনহাতে খেতিৰ মাটি থাকোতেও গৰু হালৰ অভাৱত খেতি কৰিব নোৱাৰিছো , এতিয়া তুমিয়েই কোৱা কি কৰিম ? "

ঘৈণীয়েকে ক'লে

যেতিয়া কোনো পথ দৃষ্টিপাত নহয় তেতিয়া ইশ্বৰে একমাত্ৰ আশাৰ বন্তি গতিকে আপুনি মা কালিক সাধনা কৰক , মোৰ দৃঢ় বিশ্বাস আছে মা কালিয়ে নিশ্চয় আমাৰ দৰিদ্ৰতা দূৰ কৰিব "

খেতিয়কে ক'লে

তুমি ঠিকেই কৈছা , ঠিক আছে মই আজিৰ পৰাই মাক সন্তুষ্ট কৰিবলৈ অৰ্ধৰাত্ৰি শ্মশানত গৈ কালি দেৱীৰ সাধনা কৰিম "

কথামতেই কাম আৰম্ভ হ'ল ৷

এনেদৰে তিনি পক্ষৰ পাছত অমাবস্যাৰ ৰাতি কালি দেৱীয়ে খেতিয়কৰ সাধনাত সন্তুষ্ট হৈ বৰদান হিচাপে দুটা বাঘ দি ক'লে 

" এই দুটা বাঘেৰে হাল বাই খেতি কৰিলে খেতি লহপহীয়া হ'ব ' 

খেতিয়ক বৰ উৎসাহী মনেৰে বাঘেৰে হাল বাই খেতি কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ৷ 

লাহে লাহে খেতিয়কৰ জীৱনত সুখৰ আবিৰ্ভাৱ হ'ল ৷ যিখন ঘৰৰ লোকে দুমুঠি দুবেলাৰ কাৰণে হাহাকাৰ কৰিছিল সেই খন ঘৰত নিতৌ এতিয়া ভোজৰ আয়োজন হৈছে ৷ বাঘেৰে হাল বাই খেতিয়ক ঘৰ ধানে ধনেৰে নদনবদন হৈ উঠিল ৷ এই কথা এতিয়া গাঁৱৰ চোকে-কোণে ভাইৰাছৰ দৰে বিয়পি পৰিল ৷ এদিনাখনৰ কথা অন্য দিনৰ দৰে সিদিনাও খেতিয়কে ভোজমেল পাতিছে ৷ ভোজ খাবলৈ দুজন কপটি ব্ৰাহ্মণ আহিছিল ৷ ভোজ খাই থকা সময়ত দুয়ো কথা পাতিছে ক নামৰ ব্ৰাহ্মণে ক'লে 

" মিত্ৰ দেখিছ' এই সৰু জাতিৰ মানুহ আজি গাওঁখনৰ জমিনদাৰ ৷ যিয়ে এটা সময়ত আমাৰ আগত ভিক্ষা কৰিছিল সেই মানুহ আজি ভোজমেল পাতিছে ইয়াত নিশ্চয় কিবা ৰহস্য লুকাই আছে "

খ নামৰ ব্ৰাহ্মণে ক’লে

"তুমি ঠিকেই ধৰিছা মিত্ৰ , শুনিছো এই খেতিয়কজনে বাঘেৰে হাল বাই বৰ আচৰিত যেন নালাগে "

ক নামৰ ব্ৰাহ্মণে ক’লে 

" হয় মিত্ৰ এই খেতিয়কে নিশ্চয় কিবা মায়া বিদ্যা জানে , সেই কাৰণে বাঘ যি মানুহক দেখিলেই খেদি আহে তেনেধৰণৰ হিংস্ৰ জন্তুৰ দ্বাৰা হালবাই খেতি কৰি মহাজন হোৱা এয়া সৰু কথা নহয় "

খ নামৰ ব্ৰাহ্মণে হয়ভৰ দি ক’লে

" মিত্ৰ ঠিকেই কৈছা এই কথা ৰজাক জনোৱা টো উচিত "

ক নামৰ ব্ৰাহ্মণটোৱে বহাৰপৰা উঠি ক’লে

"তেন্তে বলা এতিয়া পলম কৰাটো অনুচিত হ'ব " 

খ নামৰ ব্ৰাহ্মণটোৱেও উঠি যাবলৈ ওলাল দুয়োগৈ খেতিয়কে বাঘেৰে হালবাই খেতি কৰা কাহিনী ৰজাৰ আজত শুনালে ৷

ৰজাই ক’লে 

" ঠিক আছে মই নিজেই খেতিয়কৰ ঘৰলৈ যাম আৰু নিজ চকুৰে চাইহে পদক্ষেপ লম এতিয়া আপোনালোকে গমন কৰক "

দ্বিতীয় দিনা পালি পহৰীয়া লৈ ৰজা খেতিয়কৰ ঘৰ ওলাল গৈ ৷ খেতিয়কে ৰজাক আতিথ্য কৰি ক’লে 

" মহাৰাজ কওক আপোনাৰ আগমনৰ কাৰণটো ? "

ৰজাই তাক বাঘেৰে হালবোৱা কথাটো ক’লে 

"এইয়া কি সঁচা ? "

খেতিয়কে হয় বুলি মূৰ লৰালে ৷

ৰজাই সুধিলে 

বাৰু তোমাক অকণমানো ভয় সংশয় নালাগে নে বাঘক লৈ হাল বাই থাকোতে "

খেতিয়কে ক’লে

" মহাৰাজ মা কালীৰ আশীৰ্বাদৰ ফলাফল এইয়া নহলে মই এজন তুচ্ছ মনুষ্য , মোৰনো নিজস্ব কি শক্তি আছে আপুনি স্বয়ং দেখিছেই "

ৰজাই ক’লে 

" খেতি কৰাটো ভাল কথা কিন্তু গৰুৰ ঠাইত বাঘক লৈ হালবোৱাটো অতি ভয়ংকৰ আৰু দুৰ্দান্ত কাৰ্য , গতিকে মই তোমাক গৰু দুহাল দিম তুমি বাঘেৰে হালবোৱা 

বন্ধ কৰা "

খেতিয়ক ৰজাৰ কথা মানি নোলোৱাত ৷ ৰজাই খেতিয়কক ৰাজদ্ৰোহী ঘোষণা কৰি মৃত্যু দণ্ড দিবলৈ আদেশ দিলে আৰু  সুধিলে 

" তোমাৰ অন্তিম ইচ্ছা কি ? "

খেতিয়কে কালী দেৱীক স্মৰণ কৰি ক’লে 

" মহাৰাজ মোৰ অন্তিম এইয়াই যে মই মোৰ সন্তানৰ সন্তানক চাইহে মৰিব বিচাৰো "

ৰজাই নভবা নিচিন্তাকৈ ক’লে

" ঠিক আছে এইয়াই হ'ব "

কিন্তু পাছত খেতিয়কৰ বুদ্ধি আৰু চতুৰালিৰ কথা বুজি পাই অতি সন্তুষ্ট হৈ ক’লে 

" তোমাৰ বুদ্ধি আৰু চতুৰালিত মই মুগ্ধ হ"লো গতিকে তোমাক মই মৃত্যু দণ্ড নিদিওঁ কিন্তু এতিয়াৰ পৰাই তুমি মোৰ খেতিবাতি চোৱাচিতা কৰিব লাগিব তাৰ মই উচিত মূল্য দিম , এতিয়া কোৱা তুমি  মঞ্জুৰ আছানে ? " 

খেতিয়কে শেষত মান্তি হ'ল আৰু ৰজা ঘৰতো বাঘেৰে হালবাই খেতি কৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে ৷

📝দুলাল ৰবিদাস