অজানিতে দেখা সেই সপোনবোৰ-গল্প-সাগৰিকা কছাৰী

মমি আৰু নিকুঞ্জ দুয়ো দুয়োৰে ফোন যোগে বহুদিনৰ চিনাকি ,এটা ৰং নম্বৰত ৷

এদিন দুয়ো দুয়োৰে চিনাকি হ’ল ইজনে সিজনৰ ল’গত ,ফোন যোগেদি ৷

তেনেতে কথা পাতি থাকিল আজি বহু দিন ধৰি ৷

নিকুঞ্জ আছিল এজন বেংগলী ল’ৰা ৷ৰেলৱে পেচাত কাম কৰা ৷ সি হেনো অসমীয়া ভালকৈ ক’ব নাজানিছিল ,অসমীয়া কৈছিল যদিও ভঙা ভঙা অসমীয়া ৷

মমি-মমি আছিল অসমৰ জীয়ৰী,তাই সুন্দৰ ভাবে অসমীয়া ক’ব পাৰে ৷

লাহে লাহে নিকুঞ্জ মমিৰ পৰাই অসমীয়া শিকিবলৈ ললে ৷

নিকুঞ্জ-কেইদিনমান অসমীয়া কোৱাৰ পিছতেই সম্পূৰ্ণ ভাবে অসমীয়া কবলৈ পাৰা হ’ল ৷

এনেকৈ কেইদিনমান যোৱাৰ পিছতেই নিকুঞ্জ লাহে লাহে মমি লৈ প্ৰেমৰ অনুভৱ গঢ়ি কথা পাতিবলৈ ধৰিলে ৷ সি কেতিয়াবা ভাবে !মই এটা সাহসেৰে আজি মমিক কমেই কম মই যে তাইক ভাল পাবলৈ লৈছোঁ,সেই কথাটো ৷সি হেনো তেনেকৈ কৈ যদিওঁ সাহসে বুকুত খুন্দা মাৰি ধৰে ৷

তেনেকৈয়ে আগবাঢ়িব ধৰিলে নিকুঞ্জৰ গোপন প্ৰেমৰ যোৱাৰ ৷

কেইমাহমান জোঁৱাৰ পিছত ----

নিকুঞ্জই মমিক কাতৰ অনুৰোধ কৰিলে,এবাৰ লগ কৰি দেখা হোৱাৰ বাবে ৷

কাৰণ সিহঁতৰ গোপনে ভালপোৱা জাগিছে যদিওঁ দেখা দেখি দুয়োৰে হোৱা নাই ৷সেয়ে নিকুঞ্জই মমিক দেখাৰ উৎসাহ জাগিলে ৷

সেইদিনা আছিল ডিচেম্বৰ মাহৰ ১০তাৰিখ ! ঠাই আছিল গুৱাহাটীৰ জালুকবাৰী,খুব সুন্দৰ ঠাই ৷ ৰাস্তা আহলবহল ৷ ৰাস্তাৰ দুয়োপাৰে দুটা পথ,ৰেলিঙৰ সৈতে ৷ প্ৰাকৃতিৰ পৰিবেশও খুব মনোমোহা ৷ সঁচাই বিনন্দীয়া অপূৰ্বৰে ভৰপূৰ সেই ঠাইখিনি ৷

সেইদিনা তাতেই দুয়ো দুয়োকে দেখাদেখি হ’ল ৷

সময়বোৰও দিনে দিনে আগবাঢ়িব ধৰিলে৷

লাহে লাহে নিকুঞ্জ মনৰ অনুভৱখিনি মমিক প্ৰকাশ কৰিলে ৷নিকুঞ্জৰ কথাখিনিত মমিৰ যেন অকণমানও আপত্তি নকৰিলে ৷

মমি নিচিন্ত মনে নিকুঞ্জৰ কথাখিনি গ্ৰহণ কৰি ললে ৷ সঁচাকৈ প্ৰেম মহান ৷

মাত্ৰ দুয়োৰে মন মিলিব লাগে ৷

তেনেতে দুয়োৰে মৰমবোৰ ভালপোৱাৰ ফালে আগবাঢ়িব ললে৷

এতিয়া যেন দুয়ো সুখী নিজৰ প্ৰেমক লৈ ৷

বহুদিন যোৱাৰ পিছত নিকুঞ্জ মমিক ঘৰলৈ আলহী হিচাপে নিব বিছাৰিছিল,কিন্তু মমি কেতিয়াও যোৱা নাছিল নিকুঞ্জৰ ঘৰলৈ ৷

হয়তো মমি নিকুঞ্জৰ ঘৰলৈ গলে সকোলোবোৰ আগতিয়াকৈ গম পালেহেঁতেন ৷তাইৰ মতে আছিল,বিয়াত বহিম আৰু একেবাৰে গুছি যাম নিকুঞ্জৰ ঘৰলৈ ৷ নিকুঞ্জ মমিৰ কথাত কেতিয়াও না কৰা নাছিল ৷ সকোলোবোৰ তাইৰ ধৰণে কৰিছিল ৷ তেনেকৈ আগবাঢ়ি গৈ থাকিল সিহঁতৰ প্ৰেম ৷চাওঁতে চাওঁতে দুটা বছৰ পাৰ হ’ল ৷ 

দ্বিতীয় বৰ্ষৰ সেইদিনা আছিল জানুৱাৰী মাহৰ ১৭ তাৰিখ ৷ 

সিহঁতৰ আকৌ এবাৰ লগ হ’ল(লগ পালে ৷ সেইদিনাৰ ঠাই আছিল বাংগালোৰ ৷ তাতেই দুয়োৰে লগ হ’ল ৷ কথাও পাতিলে বহু সময় ধৰি ৷ বাংগালোৰত হেনো মমিৰ কোনোবা আত্মিয় থাকে,চাকৰি সূত্ৰে ৷ সেইদিনা মমি ঘৰলৈ আহিব ওলালে ৷ তাই আহিব বিছোৰা ট্ৰেইন খনত একেলগে বহি আকৌ এবাৰ কথা হ’ল ৷ 

হয়তো সেয়া শেষ বাৰৰ বাবেহে আছিল ৷ 

নিকুঞ্জই মমিক খাবলৈ বহুত কিবা কিবি খোৱা সামগ্ৰীও দি পঠিয়াইছিল ৷ 

দুয়োৰে সেই ভাল লগা সময়ছোৱাত ট্ৰেইন ষ্টাৰ্ট হ’ল ৷ বিকত জোকাৰণিত দুয়ো উচপ খালে ৷ হয়তো কথাৰ মচগুল হোৱাত দুয়ো উচপ খাই উঠিল ৷ সেই সময়তে নিকুঞ্জই মমিক হাতত এখন গ্ৰিটিংছ কাৰ্ড দি ক’লে--এই কাৰ্ডখনত এখন চিঠি আছে,ভাল সময় সুবিধা মিলাই তুমি পঢ়িবা ৷ লগতে মোক উত্তৰ নিদিয়াকৈ নাথাকিবা ৷ এই বুলি কৈ নিকুঞ্জ তাইৰ কাষৰ পৰা আতৰি আহিল ৷ মমিয়ে নিকুঞ্জক যোৱাৰ ফালে একেথিৰে চাই ৰৈ ! বুকুত দুখৰ বোজা এটি লৈ ৷তাই কান্দিছিল,আৰু কেতিয়া ল’গ পাম বুলি,মনে মনে উচুপি থাকিল তাই ৷

কিছুদুৰ আহি পোৱাৰ পিছত নিকুঞ্জক আৰু তাই নেদেখা হ’ল ৷ বহু চেষ্টা কৰিছিল তাই চাবলৈ আকৌ এবাৰ ৷কিন্তু ট্ৰেইনেৰে বেছি দুৰলৈ পিছ দি চাব নোৱাৰি ৷ যিকি নহওক,তাই কিন্তু চিঠিখন পাই সুখত আত্মহাৰা হৈ উঠিল ৷ তাই আৰু বেছি দেৰি নকৰিলে,কাৰণ ঘৰ পাবলৈ এতিয়াও বহু সময় বাকি আছিল ৷ সেয়ে ভাবি তাই চিঠিখন খুলি চালে ৷ খুলাৰ লগে লগেই দেখিলে এখন সুন্দৰ বৰ মৰমলগা ফটো ৷ তাই হাঁহি হাঁহি চাবলৈ ধৰিলে ৷ তাই এনেও হাঁহি থাকি খুব ভাল পাই ৷ ফটোখন চোৱা হোৱাৰ পিছতেই মমি লিখি থোৱা চিঠিখন খুলি ললে ৷তাত নিকুঞ্জই লিখিছিল ----

মৰমৰ মমি,মৰম ল’বা 

লগতে তুমি কুশলে থাকা,সদায় হাঁহি থাকা ৷ এয়াই মোৰ কামনা ৷ মইতো তোমাৰ আশীৰ্বাদত সদায় সুখী ৷ 

বহুদিনৰ হেপাঁহ এটা আছিল,তোমাক লগ কৰাৰ আৰু ওচৰৰ পৰা দেখাৰ ৷ কিন্তু কেনেকৈ লগ কৰিম সেইবোৰ ভাবি থাকোতে তোমাক লগ পালোঁ মমি ৷ এতিয়া মই আগতকৈ বহু সুখী ৷ 

যিকি নহওক , মই তোমাক কথা এটাৰ বাবেহে চিঠি লিখিলোঁ ৷ মুখেৰে কোৱাৰ সাহস মোৰ নাই বাবে চিঠিৰ সহায় ললোঁ মমি ৷ কথাষাৰ কোৱাৰ লগে লগে যেন তুমি মোক ভুল বুজি বা বেয়া পাই আতৰি নযোৱা ৷ এয়া মোৰ বিনম্ৰ অনুৰোধ মমি ৷ মই তোমাক হেৰুৱাব নোখোজোঁ মমি ৷ হেৰুৱাৰ ভয়ত কবলৈ সাহস কৰা নাছিলোঁ ৷ কিন্তু আজি কম বুলিয়েই চিঠি লিখিলোঁ ৷ মমি,মই এজন সাধাৰণ মুছলমান ল’ৰা ৷ তুমি মোক ঘিণ নকৰিবা ৷ ইয়াকে কবলৈ সাহস মোৰ নাছিল মমি ৷ তোমাক হেৰুৱাম বুলি ৷ বাকি তুমি যি ভাবা মই তাতেই সুখী হ’ম ৷ মমি,মোৰ চিঠিৰ উত্তৰ নিদিয়াকৈ নাথাকিবা তুমি ৷ মোৰ চিঠি লিখাৰ অভ্যাস নাই ৷ সেয়ে ইয়াতে এৰিলোঁ ৷

ইতি 

তোমাৰ নিকুঞ্জ 

মমিৰ মুৰত যেন সৰগ খহি পৰিল ৷ হাঁহি থকা মুখখন শেতা পৰিব ললে ৷ তাই আৰু একোকে ভাবিব নোৱাৰা হ’ল ৷ চকুলো বৈ আহিব ধৰিলে নিগমে ৷তাইৰ যেন হঠাৎ বুকুত কিবাহে হেচি ধৰিলে ৷ তাইক কান্দি থকা দেখি ওচৰৰ চিতৰ মানুহখিনি সুধিছিল ! কি হ’ল তোমাৰ ? তাই যেন নিথৰ ৷ একো ক’ব নোৱাৰা হৈ পৰিল ৷ 

মমি কেনেকৈ ঘৰ পালেহি নিজেই গম নাপালে ৷ তাইৰ যেন একোকে মনত নাইকিয়া হৈ থাকিল ৷ 

এনেকৈয়ে কেইদিনমান সময় পাৰ হ’ল ---

মমি যেন মনৰ দুখত নিকুঞ্জলৈ কোনো খবৰেই নলোৱাকৈ থাকিল ৷ তাই যেন নিজকে বুজাব নোৱাৰা হৈ থাকিল ৷ মই কি কৰিম ? কি কৰিলে ভাল হ’ব ৷ তাইৰ যেন বহু চিন্তাই আগচি ধৰিল ৷ মমি মনতে ভাবিবলৈ লৈছিল বহু কথাই ৷ তাইৰ দুখ নিকুঞ্জক ৷ নিকুঞ্জৰ কথাবোৰত ৷ সঁচা কলে হয়তো তাই ইমান দুখ নকৰিলেহেঁতেন ৷ মমিৰ বহু সপোনত আশাৰ চেচা পানী ধালিলে ৷

✍🏻সাগৰিকা কছাৰী

লহাৰঘাট(মিৰ্জা), কামৰূপ,অসম