প্ৰকৃতিৰ মালিতা-মিনাক্ষী বড়া

মন যায় সেউজীয়াবোৰ 

নিজৰ কৰিবলে ,

মন যায় কেতিয়াবা 

কুলু-কুলু নদীৰ ঢৌ বোৰৰ 

সতে হেপাঁহৰ গীত জুৰিবলে,

বতাহৰ সুৰত হাউলি নাচিছে

পাহাৰৰ ওখ ওখ গছবোৰে ,

কঁহুৱা বনৰ পৰশত

উলাহত উথলি উঠিল 

হেপাঁহৰ পখীটিয়ে ।

কিন্তু সময়ৰ সোঁতত 

দেখিব নোপোৱা হ'লো,

প্ৰকৃতিৰ বিনন্দীয়া স্বৰূপ ।

শুনিব নোপোৱা হ'লো 

আকাশত উৰি ফুৰা

এজাক চৰাইৰ গুনগুননি,

শুনো মাঁথো

গাড়ী-মটৰৰ হো-হোৱনি ।

দেখিব নোপোৱা হ'লো

সূৰ্য্যোদয়ৰ পূব আকাশৰ দৃশ্যটি ,

দেখো মাঁথো আজিকালি 

ওখ ওখ অট্টালিকা ৰ শাৰী ।

    ✍ মিনাক্ষী বড়া

          দৰং (অসম)