মা আৰু নকবি-বিজেতা দাস

মা আৰু নকবিচোন,

নকবিচোন, "এদিন তইয়ো যাবিগৈ বুলি",

বুকুখন এচটা গধুৰ শিলৰ দৰে হৈ পৰে,

হৈ পৰে বাৰিষাৰ বতৰটোৰ দৰে,

হৈ পৰে কোনোবা গৃহিনীৰ 

ঢেঁকীৰ গাঁৰিশালিটোৰ দৰে;

তোৰ আচঁলৰ গাঁঠিটো 

খুলি নিদিবি মা,

আঁটি আঁটি বান্ধি থ' ,

তোৰ মৰমখিনিত চিৰকালে ওমলিবৰ মন। 

তোৰ বাগিচাৰ চুপহি সৰিব,

ধুমুহাই ভাঙিব কাঁইট কলিৰে ভৰা ডালটি

কোনোবা অচিন বাগিচাত মুকলিব ,

আবেগেৰে ভৰা কোমল প্ৰসূন ;

সেই বাগিচাৰ মালিয়ে বুজে বা নুবুজে ,

ফুলৰ অভিমান ,

চিনে বা নিচিনে

চকুৰ কোণৰ মুকুতাৰ টোপাল। 

মনটিয়ে মোৰ হাহাকাৰ কৰিব ,

তোৰ চকুজুৰিৰ অভাৱত ;

নিশ্বাসৰ তীব্ৰতা বাঢ়ি আহিব,

ৰঙা পৰি ফুলি উঠা নাকৰ পাহি দুটাক

এসোতা চকুলোৱে নিচুকাব।

আৰু...

মোৰ আঁচলৰ গাঁঠিত থাকিব ,

তোৰ সিক্ত আমোলন স্মৃতি,

সযতনে সাঁচি ৰাখিম

কঁকালৰ খোচনিত। 

 ✍বিজেতা দাস