তেজস্বী মন -সীমা ৰবিদাস

মন থাকে কেতিয়াবা কিতাপৰ আখৰত , 

গৈ পাইগৈ সকলোৰে ভৰা খেলপথাৰত । 

       "মন" তুমি এনে কিয় ? 

               গৈ থাকা 

কেতিয়াবা এঠাইলৈ ,

            কেতিয়াবা আনঠাইলৈ । 

তুমি এখন চলন্ত ৰেল গাড়ীৰ যেনে কিয় ? 

মন যায় কেতিয়াবা ঘূৰি ফুৰিবলৈ , 

  কেতিয়াবা নিস্তব্ধ থাকিবলৈ ।  

    "মন" তুমি ইমান চঞ্চল কিয় ? 

   ভাবি থাকা , 

      পলকতে এটা কথা , 

               পলকতে আনটো কথা । 

     তুমি বাৰু ইমান বিশৃংখল কিয় ?

মনে ৰচে কেতিয়াবা সোণোৱালী সপোন ,  

      কেতিয়াবা থাকে উদং হৈ । 

  "মন" তুমি ইমান বিশাল কিয় ?

           সাঁচি থাকা , 

ভাল-বেয়া সকলো ৰবি

           মৰম-বিহগ সকলোৰে ছবি ।

তুমি এটা ৰসলগা সাধুৰ দৰে ৰসাল কিয় ? 

   "মন"তেজস্বী তুমি , তুমি মায়াময় , 

চেতনা ,ভাবনা ,বেদনা , কামনা ৰাখা কৰি সঞ্চয় । 

   একাগ্র তুমি , তুমিয়েই বিশৃংখল

       উদং তুমি , তুমিয়েই চঞ্চল

অনেক অনুভূতিৰ তুমিয়েই ভংগী , 

  চিৰদিনৰ মোৰ তুমিয়েই সংগী ।

 

"মন" তেজস্বী তুমি , তুমি মায়াময় , 

তোমাৰ অনুভৱ নাযায় কাহানিও ক্ষয় 

     তেজস্বী তুমি , তুমি মায়াময় ।