নজান এখন নৈপৰীয়া গাঁও। প্রতিবছৰে এই গাঁওখনক বানপানীয়ে জুৰুলা কৰে। মালতীহঁত এই গাঁৱৰে বাসিন্দা। তিনিটা ল'ৰা আৰু এজনী ছোৱালীৰে সিহঁতৰ ছজনীয়া পৰিয়ালটিয়ে সুখ -দুখৰ মাজেৰে দিনবোৰ অতিবাহিত কৰিছিল । মাছ বিক্রী কৰি পেট প্রৰ্বতোৱা সিহঁতৰ পৰিয়ালটিৰ ভঁড়াল নাছিল যদিও অভাৱো নাছিল । কিন্তু জোনাকে ওমলা সিহঁতৰ পৰিয়ালটিলৈও অমানিশাৰ আন্ধাৰ নামি আহিল ।
সিদিনা দুপৰীয়া নৈত জাল মাৰি পোৱা মাছকেইটা বিক্রী কৰিবলৈ মালতীৰ গিৰীয়েক মোহনে
হাটলৈ গৈছিল । গাঁৱখনৰ পৰা দুই কিলোমিটাৰ দূৰত অৱস্থিত হাটলৈ তেওঁ চাইকেল লৈয়েই গৈছিল । যাওঁতে ডাঙৰ ল'ৰাটোই কৈছিল-----
:"দেউতা, আহোতে মোলৈ এক দিস্তা বহীৰপাত আনিবা"। মোহনে হ'ব বুলি শলাগিলে । ছোৱালীজনীয়ে চিঞৰি কৈছিল ----
: "দেউতা ,মোলৈ এটা কলম আনিবা"। লগে লগে সৰু ল'ৰাটোৱেও পেনপেনাই উঠিল ----
:"মোক চকলেট লাগিব"। মোহনে মাকৰ কোলাত থকা ল'ৰাজনক চুমা এটি খাই ক'লে ---
:"টিকলো বেটা ,তোমাক কি লাগিব" ? দুবছৰীয়া ল'ৰাটোৱে থুনক থানাক মাতেৰে ক'লে ---
:"চ-কে-ট"।
সি ল'ৰা ছোৱালীকেইটাৰ কথা ভাবি -ভাবি হাট পালে । সিদিনা ক'ৰ'ণাৰ বাবে সন্ধ্যা কাৰফিউ আছে। পাঁচবজাতে সকলো দোকান -পোহাৰ বন্ধ হয়। সি মাছকেইটা বিক্রী কৰি ভালেখিনি টকা পালে, বিক্রীও আজি ভাল হৈছে। ল'ৰা -ছোৱালীকেইটাৰ বস্তুখিনি দোকানৰ পৰা লৈ মিঠাইৰ দোকানৰ পৰা চিঙৰা ল'লে । চিঙৰা ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাই খাই খুব ভাল পায়।পাঁচ বজাৰ আগতেই সি হাটৰ পৰা আনন্দমনেৰে ঘৰলৈ উভতিল।
"মানুহে মানুহৰ বাবে
যদিহে অকণো নাভাবে
অকণি সহানুভূতিৰে
ভাৱিব কোনেনো কোৱা
সমনীয়া..."।
হাজৰিকাদেৱৰ কালজয়ী গানটো গাই -গাই সি একান্তমনে চাইকেল চলাই গৈ আছে । সন্মুখৰ পৰা অহা তীব্রবেগী ট্রাকখনে তাক খুন্দা মাৰি গুছি গ'ল । সি তলকিবই নোৱাৰিলে । সি বাগৰি পৰিল । মূৰ ফাটি তেজ ব'ব ধৰিলে । এজন -এজনকৈ মানুহ গোট খালে ।
ল'ৰা-ছোৱালীকেইটাই দেউতাক হাটৰ পৰা গৈ নোপোৱা বাবে মাক মালতীক সুধি আমনি কৰি আছে। তায়ো 'আহিব ৰ' বুলি একেটা উত্তৰকে দি দি ভাগৰি পৰিছে । সৰু ল'ৰা দুটা শুই গ'ল । ডাঙৰ ল'ৰা জিতু আৰু ছোৱালীজনীৰ( ৰিংকী)সৈতে মালতীয়ে দেউতাকলৈ অপেক্ষা কৰি থাকিল । তাইৰ বৰ বেয়া -বেয়া চিন্তাবোৰ মনলৈ আহিব ধৰিলে।
:"ডাঙৰ বাবা,দেউতাৰে সঁচাকৈয়ে আজি বহু দেৰি কৰিলে । কি বা হ'ল...! তহঁতে পঢ় গৈ যা । মই পদূলিৰ পৰা এবাৰ চাই আহোঁ "। ল'ৰা -ছোৱালী দুটাক পঢ়িব দি তাই পদূলিলৈ ওলাই গ'ল । নাই দেউতাকৰ কোনো খৱৰ নাই । তাই ঘৰ ভিতৰলৈ সোমাই আহিল। এনেতে পদূলিত গাড়ীৰ হৰ্ণৰ শব্দ শুনি পদূলিলৈ দৌৰি আহিল । গাড়ীৰ পৰা মোহনক দুজন মানুহে দাঙি আনিলে ।
:"এখেতৰ কি হ'ল ?এনেকৈ ধৰি আনিছে যে... নকয় কিয় " ? মাকৰ চিঞৰ শুনি জিতু আৰু ৰিংকী পঢ়া টেবুলৰ পৰা উঠি আহিল । চোতালত শোৱাই থোৱা দেউতাকৰ ওচৰলৈ গৈ দুয়োজনে "দেউতা " বুলি প্রাণকাতৰ চিঞৰ মাৰিলে ।
দেউতাক গুছি যোৱা দিনৰ পৰাই সিহঁতৰ জীৱন যুদ্ধৰ আৰম্ভণি হ'ল । স্বামীৰ মৃত্যুত মালতী দিশহাৰা হৈ পৰিল।দেউতাক অবিহনে চাৰিটা সন্তান তাই কেনেকৈ ডাঙৰ কৰিব ! আঁত নোপোৱা সমস্যাবোৰে তাইৰ লগ নেৰা হ'ল । মাকৰ কষ্ট লাঘৱ কৰিবলৈ জিতুৱে পঢ়া সামৰিলে ।ক'ৰ'ণাৰ বাবে লকডাউন চলি আছে । দিনৰ ভাগত দোকান-হাট সকলো বন্ধ। পুৱাতেই হাটলৈ গৈ বেপাৰীৰ পৰা জিতুৱে মাছ কিনি আনে। মাকেও নৈত পুৱতিতেই জাল মাৰে । গোটেখিনি মাছ লৈ সি গাঁৱে -গাঁৱে বিক্রী কৰি দুই -এপইচা অৰ্জন কৰি ঘৰখন চলাবলৈ মাকৰ হাতত দিয়া হ'ল । মাকেও ইঘৰ -সিঘৰত কাম কৰি ঘৰখন সুচাৰুৰূপে চলাই গ'ল।
দুখীয়াৰ দুখ কেতিয়াও নুগুচে । ঘৰখন কোনোমতে থানথিত লাগিছিলহে ,বানপানীয়ে সকলো তছনছ কৰিলে । নৈৰ বুকুৰে সিহঁতৰ যাত্রা। সিহঁতে নাজানে সিপাৰলৈ কিমান দূৰ। মাথোঁ ডাঙৰ ল'ৰা জিতু আৰু মাকে কলৰ ভুৰখনত উঠি বঠা মাৰি গৈছে । লাহে লাহে জিতু ভাগৰি পৰিছে ।কিন্তু ভায়েক -ভনীয়েকহঁতৰ মুখলৈ চাই পূৰ্ণোদ্দ্যমেৰে বঠা মাৰি গৈছে । সৰু ল'ৰা দুটাই পানী দেখি ভয় খাই চিঞৰত গগণ ফালিছে । ছোৱালীজনীয়ে সিহঁতক নিচুকাইও শান্ত কৰিব পৰা নাই । মাকে চকুলো মচি -মচি কৈ গৈছে ----
:"বাচাহঁত ,এয়াই আমাৰ জীৱন যাত্রা। ভয় নকৰিবি ।মই আছোঁ নহয়" ।
✍️সবিতা দাস
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ