উত্তোৰণৰ কঠীয়া

নদীৰ পানী নদীয়ে আহি নদীয়ে নদীয়ে গ'লে

সেই নদীৰ কথা কোনেও নকয় ।

লাগিলে নদন-বদন হওক , শস্য-শ্যামলী হওক

গঢ়ি উঠক হাট-বজাৰ নগৰ-চহৰ

এই নদীৰ পাৰত ।

নদীয়ে যেতিয়া ৰূপ সলাই তাণ্ডব নৃত্য কৰে 

সংহাৰী ৰূপ লৈ সকলো আৱৰি ধৰে।

সেই নদী চৰ্চাৰ বিষয় হৈ পৰে চকুৰ টোপনি পেটৰ ভাত হৰে ,

নদীৰ দৰে কবিয়ে অকল নীৰৱে কবিতা লিখি গৈ থাকিলে

দুই চাৰিটা বাহঃ বাহঃৰে আত্ম সমৰ্পণৰ বিকল্প নাই ।

কবিৰ কলমত ভৰাই ল'ব লাগিব নিজস্ব উদ্দীপ্ত বিস্ফোৰক স্ফুলিঙ্গ

স্থিতিৰে কঁপাই হেন্দোলিত কৰিব লাগিব কাব্যিক সত্তাৰ উচ্চ শিখৰৰ

প্ৰতি জোপা আঁহত ।

সূৰ্যৰ দৰে প্ৰখৰ ৰশ্মিৰে আৰম্ভ কৰিব পাৰিব লাগিব গ্লোবেল ৱাৰ্মিং ।

একাষৰীয়া হৈ থিয় হোৱা মৌ জাকৰ পৰা 

মই মৌ জাকৰ মহাৰাণী  

মই য'তেই গৈ খামুচি ধৰিম 

ত'তেই নিমিষতে জমা হ'ব মৌ-মাখি ।

✍️বাণীকান্ত লহকৰ