নিৰঙ্কুশ

জীৱনৰ স্বাচ্ছন্দ্য গতিত বৈ যোৱাৰ আশা 

এৰা নাই এতিয়াও 

জীয়াৰ আনন্দৰ বন্যা 

বৈ আছে হৃদয় নদীত ,

আশাই বাট ভেটা নাই মোৰ

সেই কুমুদৰ ৰঙীন পাহি

মোৰ প্ৰিয় হৈ পৰিছে ,

যেন সকলোকে ভাল পাব পৰা শক্তি

মোৰ শিৰে শিৰে ,

সেইবাবেই চিঞৰি কৈছোঁ

নিজান নদীৰ পাৰত

“মই নিৰঙ্কুশ।।”

যাযাবৰী জীৱন নহয় মোৰ

কিন্তু...

সময়ৰ গতিৰ কোনো

কোনো নিৰস ঠাইত

অনুভৱ হয় মোৰ 

মই যেন যাযাবৰী অনন্ত কালৰ !

জীৱন সো‍ঁতৰ কিছু অংশত

মই যেন যাযাবৰী জীৱনৰ প্ৰতীক !

নীৰৱহ্ল সেই ক্ষণবোৰ

নীৰৱ সেই সময়ৰ সোঁত

কিন্তু যেতিয়া বৈ থকাৰ অনুভৱ হয়

তেতিয়াহে ভাবোঁ

আৰু ভাবি ভাবি পাওঁ

“মই নিৰঙ্কুশ।।”

জীৱনৰ শেহান্ততো মই বৈ যাম নীৰৱে ,

বৈ যাম বাধাহীন হৈ ,

নীৰলে বৈ যোৱা সময় নামৰ নদীখন

আজি পৰ্যন্ত বৈয়েই আছে

আৰু মইও..

বাধাহীনতা থকাৰ বাবে

এই নদীত মই ও বঠা লৈ 

গৈ আছোঁ জীৱন নাৱত ,

আশাৰ কিৰণ বিচাৰি

নীৰৱ ক্ষণত বাগৰি ।।

এই যেন মই সকলো সময়তে বাধাহীন 

সেইবাবে মই নীৰৱ !

সেইবাবেই মই বৈ যাওঁ

জীৱনৰ স্বাচ্ছন্দ্য গতিত ,

আৰু বাৰে বাৰে চিঞৰি কওঁ মই

“মই নিৰঙ্কুশ!”

🔳সুশান্ত দাস,শিৱসাগৰ