ভাস্কৰ্য-বিতুপন গগৈ

সৌৱা চোৱা

আকাশত কলীয়া ডাৱৰ

চানি ধৰিছে চৌদিশ |

কিন্তু তাৰ মাজত কোন এয়া

ভাস্কৰ্য্যৰ কিৰণ?

যাক ৰুদ্ধ কৰিব নোৱাৰে

কোনেও |

স্তব্ধ নহয় কেতিয়াও |

কেতিয়াবা খঙাল

কেতিয়াবা সেমেকা

কেতিয়াবা আকৌ মৃদু হাঁহিৰে দেখা দিয়ে

এই বিশাল ধৰাত |

তুমিওটো এটি ভাস্কৰ্য?

তুমি কিয় স্তব্ধ দুৰ্গম পথ দেখি?

ন’ৰবা তুমি, নহবা ক্লান্ত,

আগুৱাই যোৱা তুমি

কলীয়া ডাৱৰক ফালি,

জিনি লোৱা জগতখনক

তোমাৰ কিৰণেৰে,

কাৰণ তুমিও যে মৃদু কিৰণ

এই ভাস্কৰ্য্যৰ ।