সময়- কঙ্কনা নেওঁগ

সময় বৈ যায় নদীৰ সুঁতিৰ দৰে 

মাথোঁ ৰৈ যায় স্মৃতি ,

কেতিয়াবা দুখৰ দলিচা পাৰি

জীৱনটো অন্ধকাৰ‌ কৰি তোলে 

কেতিয়াবা বিষাদে আৱৰি‌ ধৰে 

কেতিয়াবা দুচকুলে আনে সপোনৰ‌ আশা আৰু 

কেতিয়াবা‌ সেই সপোনবোৰ 

ভাঙি জীৱনলৈ কঢ়িয়াই 

আনে নিৰাশাবোৰ ,

সময় সলনি হয় মাথোঁ কিন্তু!

সময়ে দিয়া স্মৃতিবোৰ

সদায় স্মৃতি হৈ ৰয়।।