মই ধৰ্ষিতাই কৈছোঁ -ৰুমী কলিতা দত্ত

মই ধৰ্ষিতা হ'বলৈ জন্ম লোৱা নাছিলোঁ

মোক জন্ম দিছিল পৃথিৱীৰ ৰং চাবলৈ

জগতখন শুৱনি কৰিবলৈ,পিতৃ-মাতৃয়ে ।

কোন কাপুৰুষৰ বীৰত্বত 

মই নিজক হেৰুৱালোঁ

কোন পিশাচৰ আঁচোৰত 

ক্ষত-বিক্ষত শৰীৰ,

কোন নৰখাদকে কৰিব খোজে ভক্ষণ

যাৰ বাবে মই ধৰ্ষিতা হ'লোঁ ।

শুন হেৰ' পাপিষ্ঠ, 

তোৰো বংশত হ'ব ধৰ্ষণ

পাৰিবিনে তই ধৈৰ্য্যশীল হৈ সহ্য কৰিব ?

মোৰ জীৱন নাটৰ অৱসান ঘটাই

যদি লওঁ স্থান তহঁতৰ বংশৰ গৰ্ভত 

যদি হওঁ মই কামাতুৰা নাৰী

কলংক সানি বংশৰ কালিমা যদিহে বঢ়াওঁ

তেতিয়া,তেতিয়া হ'বিনে তই

কলিজাত আঁচোৰ নথকা বীৰ্যবান পুৰুষ ।

তোৰ শৰীৰত কিয় কেঁচা তেজৰ গোন্ধ

কিয় মানৱৰ মুখা পিন্ধি ৰাজপথত দিয় খোজ

তোৰ বিষাক্ত দাঁতযোৰ সুলোকাই থ

নহ'লে সৃষ্টিকৰ্তাই তোক দিব বিসৰ্জন ।

ধৰ্ষিতা মই যুগে যুগে

অথচ ময়ে জন্ম লওঁ মাতৃ-পত্নী কিম্বা কন্যা ৰূপে

সেয়ে কওঁ,নাৰীক কৰিবি শ্ৰদ্ধা

নালাগে কৰিব বাৰু পূজা-অৰ্চনা 

কোমল দেহেৰে গঢ়া নাৰী যেন প্ৰতিমা 

মৃত্যুদত্ত হওক তহঁতৰ,নাসানিবি কালিমা ।