উৰে তাত এহালি কপৌ- ৰেণু শৰ্মা

কোনোবা শিল্পীয়ে আহি ঢালি দিলে কেনভাচত এসোপা এলান্ধুকলীয়া ৰং৷

কত দিন হ'ল মানুহৰ মনবোৰ আন্ধাৰকাতি নিশাৰ দৰে৷

দুৰ্বাদল বৃষ্টিৰ বন্যাত উটি ভাঁহি গৈ গৈ পালোঁ আহি ভৰিৰ তলৰ মাটি৷

অগ্নিতপা সূৰুযৰ প্ৰখৰ ৰশ্মিত নিষ্কলুষ আত্মাৰ বিলাই

চাওঁতে চাওঁতে

বতাহৰ মৰমী ৰুমালে মচি দিলে কেনভাচৰ কেটক'লা ৰংবোৰ আলফুলকৈ ৷

আকাশ পুহৰি হ'ল

আঁচলত তাৰ নীলাভ সপোন

শুকুলা ডাৱৰৰ মাজে মাজে

নীশাচৰী চন্দ্ৰমাৰ

নৃত্যৰ লয়লাস

কোনে জানো বাটে বাটে সিঁচি থৈ গ'ল

শুভ্ৰ শেৱালিদল ৷

নিয়ৰসিক্ত দুবৰিদৰাই আঁচল পাতি শৰাই আগবঢ়ালে আথেবেথে৷

যেন শাৰদী কুঁৱৰী আহি বহিবহি তাতে৷অন্তৰ উজ্বলি উঠে আশা মোৰ সেই মধুলগনৰ

উৎসৱৰ মধুৰ মিলন৷য'ত আশংকাৰ ডাৱৰ ফালি মুক্ত আকাশত জ্বলে

নতুন দিনৰ সূৰ্য্য

উৰি থাকক তাতে শান্তিৰ এহালি কপৌ ৷

✍️ৰেণু শৰ্মা,

      ডিব্ৰুগড়