আবৃত্তিকাৰ••হাইছ উদ্দিন আহমেদ

তুমি কবি হ'লে মোক মাতিবা

মই যাম

তুমি কেনেকৈ কবিতা পাঠ কৰা

মই শুনিম।

মই আবৃত্তি কৰিব পৰা হ'লে

তোমাৰ এটা এটাকৈ কবিতা

আবৃত্তি কৰিলোঁ হেঁতেন

আৰু তোমাৰ কবিতা কথা ছবিৰ দৰে

সকলোৱেই মুখস্থ কৰিলে হেঁতেন।

পিছে মই নাজানো

কেনেকৈ নো আবৃত্তি কৰে

মই বুজিও নাপাওঁ

তোমাৰ কবিতাৰ সুৰ

আনে কেনেকৈ বুজি পাব

বিশ্লেষণ আৰু সমালোচনা নকৰিলে।

নাজানো, সঁচাকৈয়ে নুবুজো একোৱেই

মাত্ৰ আশা কৰিছিলোঁ

যদি মই আবৃত্তিকাৰ হ'লোঁ হেঁতেন

ইমুৰৰ পৰা সিমূৰলৈ ছটিয়াই দিলোঁহেঁতেন

তোমাৰ কলমৰ চিয়াঁহীৰ পৰশত

সৃষ্টি হোৱা প্ৰতিটো শব্দ

মোৰ ওঁঠৰ পৰা নিগৰি গ'ল হেঁতেন

আৰু পাঠক, দৰ্শকৰ হাতৰ চাপৰি

শুনিবলৈ পালোঁ হেঁতেন।