তেওঁ এপাহ ফুল হৈ থাকক

আচলতে বৰষুণ জাকত তিতাৰ

মোৰ কোনো অভিপ্ৰায় নাছিল

তথাপিও তিতিলোঁ ৷

বৃষ্টিৰ বন্যাই ক্ৰমশঃ তিয়াই পেলাইছিল 

এটি নিদ্ৰামগ্ন ৰাতি বুকুৰ খৰিকাজাই ফুলপাহ ৷

সেই সময়ত মোৰ ওচৰেপাঁজৰে 

সকলো স্বভাৱিক আছিল

স্বভাৱিক নাছিলো মই 

য’ত দুৰ সম্ভৱ তেওঁ কথাবোৰে   

সেইসময়ত গুণগুণাইছিল কাণৰ ওচৰত

যাৰ বাবে মই অৱগাহন কৰিছিলোঁ 

তেওঁৰ আলয়ত গোপনে ৷

নাজানো সেইদিনা কিয় ইমান মাতাল হৈছিলো

পাহৰণি বক্ষত

মাতাল হব পৰাকৈটো তেওঁ মোক একো দিয়া নাছিল ৷

এই কথাটো আছিল

তেওঁ মনত বেমেজালি সৃষ্টি কৰিব পৰা

ডাঙৰ অজুহাত

অজুহাততেই তেওঁ মোৰ হৃদয়খন উভালি খুদিত কৰিলে

দৰ্শনাৰ্থী সুবিধাৰ্থে এটি নগ্ন ভাস্কৰ্য ৷

সেয়ে এতিয়া আৰু মই কামনা নকৰোঁ

মনাকাশৰ মোহনাই দি নামি আহি বুকুৰ চোৱা

এজাক নিষিদ্ধ বৃষ্টি বন্যাৰ সুখ ৷ 

কাৰণ তেওঁ এপাহ ফুল হৈ আছিল

আৰু ফুল হৈ থাকক

মোৰ স্মৃতি পাতত ৷

-----------------------------------------------------------

                কবি -জিতেন চেতিয়া ৷