কবি হ'ম বুলি ভৱা নাছিলো

কবি হ'ম বুলি 

কোনোদিন

ভৱা নাছিলো ।

জীৱন যুঁজৰ "শব্দৰ টোপোলাতাে "

মেলি দিলো কাগজত,

চিটিকি পৰিল  কবিতাৰ   ৰূপ লৈ ।

কবি হ'ম বুলি

অনুশীলন কৰা নাছিলো ,

জীৱনে শিকালে কবি হবলৈ ।

'শব্দৰ মালা' গাঠাে 

কাৰোবাক পিন্ধাম বুলি নহয় ।

ভাৱবােৰে মনৰ কাষেৰে 

চাটকৈ অগাদেৱা কৰিলে

সেই নীলা- মালাবােৰ গাঠাে ।

,শব্দৰ মালাবােৰ' ধুনীয়া হলে

পঢ়ুৱৈয়ে  পিটিকি- পিটিকি চায় ,

আৰু 

'অনুজ্জল শব্দৰ মালাবােৰ' , 

কবিয়ে নিজেই পিন্ধে ॥

কবিৰ গৰ্ভত  নিতৌ জন্ম হয় - 

'ভাৱ আৰু চিন্তাৰ স্তৱক '।

নিকা কৰি  দিয়া 'কবি মন'

শব্দৰ আবৰ্জ্জনাবােৰ

মন-গহ্বৰৰ পৰা  বাহিৰলৈ।

কবি হ'ম বুলি ভৱা নাছিলো,

মাথো

শব্দবােৰ সিচঁৰতি কৰি দিছিলো

'মােৰ মন চােতালত' ।

কোনোদিন ভৱা নাছিলো 

কবি হ,ম বুলি 

প্ৰেমেও শিকালে মােক কবি হ'বলৈ 

📝 মীনা পামে গাম, চিপাঝাৰ