প্ৰতিমা

ভক্তিৰ অৰ্ঘ কৰি অৰ্পণ

 গদ্‌গদ্‌ দুহাতেৰে 

সৃজনৰ আৰাধনা মই...

        সৃষ্টিৰ আৰাধনা  ।

মৃন্ময় প্ৰতিমা আছিলো সামান্য

হৃদয়ৰ নিচেই কাষৰ মাথো স্ৰষ্টাৰ ।

এদিন, পূজাৰ বেদীত কৰি স্থাপন

তুমি মান দিলা, সন্মান দিলা, ভক্তি দিলা, জীৱন দিলা  । 

মই প্ৰাণ পালো, আত্ম সন্মানৰ   অপূৰ্ব স্বাদ পালো ।

আত্ম-গৌৰৱ আৰু কৰুণাময়ী জীৱন্ত দেৱী হলো মই..

দহোটা দিন অনাকাংক্ষিত পূজাৰ বিপৰীতে 

সম্পূৰ্ণ হৃদয়েৰে আশীষ দিলো

সমগ্ৰ সত্ত্বা উজাৰি ।

হায়, পৰিনাম কিযে দুৰ্বোধ্য আছিল মোৰ !

সৰল মাটিৰ প্ৰতিমা মই..

মাটিতেই লীণ যাম,

মাটিতেই লয় পাম

চিৰ প্ৰশান্তিৰে ।

কিন্তু.. বিসৰ্জন ?

বিসৰ্জনো মোৰ অজানিতেই !

দুৰ্বোধ্য প্ৰথা মানৱৰ...

মাটিৰ প্ৰতিমাত সেৱাৰে প্ৰাণৰ সঞ্চাৰ

পূজাৰ বেদীত ষোড়শপচাৰ ।

অথচ, দশমীৰ কৰুণ সন্ধিয়াত

নিক্ষেপিত নদীৰ অটল গৰ্ভলৈ। (যিদৰে নিৰ্বাসিতা জনকনন্দিনী..)

তাৰ পাছৰে পৰা আৰম্ভ হয়,

প্ৰতিমাৰ কৰুণ গাথা ।

পূজাৰ আস্বাদ পোৱা সত্ত্বাই মোৰ,

দুৰ্বোধ্যভাৱে চাই ৰও মানৱলৈ !

নিৰ্বিকাৰ খোজ, নিৰ্বিকাৰ জীৱন 

মোৰ প্ৰতি ।

শ্ৰদ্ধাৰ শেষৰ কণিকাটিও য'ত নাথাকে নিহিত।

আৰু মাতৃভিঠাত জহি খহি খহি থাকে,

প্ৰতিমাৰ আত্মগৌৰৱ ।

📝দেৱাংগীতা

 যোৰহাট