মই নন্দিতাই কৈছোঁ-চিন্ময় ডেকা

 জীৱনলৈ আহিছিল

অযুত মৰম ভালপোৱাৰ

এজন প্ৰবঞ্চক ।

প্ৰেমৰ মানৱতাক দিনক দিনে

প্ৰতাৰণাৰ দিশলৈ অগ্রসৰ কৰা ,

দস্যু , দানৱ ৰূপী পাষণ্ড ৰিন্টু শৰ্মা ।

কি মোৰ ভুল ? কি মোৰ কপাল ?

জানোচা পূৰ্বজন্মৰ এয়াই মোৰ পাপৰ ফল

শত্ৰু , মিত্ৰ সকলোকে মই চিনিব পাৰিলোঁ ;

এই দুদিনীয়া জীৱনৰ স্বাৰ্থকেন্দ্ৰীক পৃথিৱীত ।

সেই বাবেই মই , নিজক আঁতৰাই আনিছিলোঁ ;

শুদ্ধ পথৰ সন্ধানত , নতুনত্বৰ দিশে অগ্ৰসৰত ।

হয়টো , আকস্মিকভাৱে আহিব বুলি ভবা নাছিলোঁ কাহানিও

শোকাৱহ ঘটনাৰ মৃত্যু দূত হৈ ;

মোৰ বাবে কিমান জনৰ প্ৰাণৰ আঘাত হ'ল ,

সহোদৰ বান্ধৱী কাচমিৰা দত্ত  চিৰদিনৰ বাবেই ঘূণীয়া হ'ল ।

হয়টো ভবাই নাছিলোঁ , এনেদৰেই

জীয়াই-জীয়াই দাৰ ঘাপত মানুহ শ্ৰেষ্ঠ জীৱৰ প্ৰাণ যায় বুলি ,

এই কংক্ৰিট সাগৰত , আজীৱন মনত থাকি যাব ;

মোৰ জীৱনৰ শোকাৱহ অপমৃত্যুৰ অলিখিত কাহিনী ।

কোনো পধ্যেই যাতে ;

দোষী সাৰি যাব নোৱাৰে , অচিন দেশত কৰিছোঁ মই প্ৰণতি ।