সময়ৰ অৱলোপন-বিশ্বজিৎ সূত

ডাৱৰত আৱদ্ধ আজি

আকাশৰ নীলিমা...

আবেলিৰ বেলিৰ

হেঙুলীয়া শোকে মাথোঁ দি যায়

বিবৰ্ণ সময়ৰ হেৰুৱা অস্তিত্ব (!)

চাৰিওফালে চানি ধৰা

কলিয়া ডাৱৰৰ দাৱানলত

মৰহিল ৰক্তাক্ত বেলি । 

আকাশেদি উৰি যোৱা

নীড়মুখী চৰাইজাকৰ কাকলিতো শুনো

বিষাদৰ বাস্তৱ মৰিচীকা ।

চকুলো হৈ সৰা এজাক যন্ত্ৰণাৰ

বৰষুণেও দি যায়

বেদনাৰ সীমাহীন ঢৌ ।

সন্ধিয়াৰ পানীপোতাত

বিশ্বাসবোৰে এটা বিদ্ৰুপৰ হাঁহি মাৰি

উদঙাই দিয়ে

শিৰোনামহীন কবিতাৰ মায়াবী পংক্তি ।

মৃদু সমীকৰণৰ নাচনী লহৰত বাজি উঠে

মোৰ হৃদয়ৰ আকুলতা, 

প্ৰাণৰ ব্যাকুলতা ।

আশা-নিৰাশা আৰু সপোনৰ দোমোজাত

ক্ৰমশঃ শূন্য হৈ গৈ আছে

মোৰ মন আকাশ ।

                  

✍️ বিশ্বজিৎ সূত

বালিজান, চতিয়া, বিশ্বনাথ