জীয়া বেদনাৰ জাপ কঢ়িয়াইছোঁ‌-অনন্ত কুমাৰ ভূঞা

পিতৃয়ে অকলশৰে চকুলোঁ‌ টুকিছে

নিৰস মজিয়া খনত

দুখৰ ৰাতি সপিবলৈ কাষত কোনো নাই 

অজান দেশৰ জিৰণি ঘৰত

মাতৃ শুই আছে সুখৰ পালেঙত ।

নগৰ খনত বাস কৰা 

কেইবা বছৰো হ'ল

এতিয়া

লেতেৰা গোন্ধবোৰ গাত লাগিছে

ঘৃণাৰ জীৱনত উঠিছে সন্নিপাত জ্বৰ  । 

জীয়া সাথঁ‌ৰ ভাঙিব নোৱাৰোঁ‌ 

আন্ধাৰত কামনাই খলকনি তোলে  

আলিঙ্গনত উত্তাপৰ স্বপ্নজালে

গিলি পেলইছে মোক ।

স্পৰ্শ কৰিছোঁ‌ বহু পতিতাক

মুক্ত বাণিজ্য মোৰ অৰ্থ উপাৰ্জনৰ ।

গাঁ‌ৱৰ ঘৰ খন এলাগি হ'ল

ক্ষোভত এৰি আহিলোঁ‌ এদিন 

নাটকীয় কায়দাৰে 

চহৰৰ মাজ মজিয়াত থিতাপি ললোঁ‌

মায়া নগৰীৰ বেপেৰুৱা পথত 

মস্তিষ্ক চৰি ফুৰিছে 

এইয়াই দাম্ভিক যৌৱন ।

নিশা মুক্ত মনৰ উন্মুক্ত ব্যৱসায় 

আৰু দিনৰ পোহৰত 

নিঃসৰিত কামনা লুকুৱাই 

ইচ্ছামতে ঘূৰিব পৰা হলোঁ‌ 

কিন্তু বেদনা শেষ ন'হল

জীয়া বেদনাৰ জাপ লগতে থাকিল ।

▪️অনন্ত কুমাৰ ভূঞা ।