হৃদয়ৰ বেদনা- দেইজী কাৰ্খ বৰদলৈ

সময় গতিশীল। সময়ৰ টিকনিত ধৰি আগুৱাই জীৱন। জীৱন এক ৰেখাৰে আবৃত যাত্ৰা । এদিন হালধীয়া বোৰ বিচাৰি সেউজীয়া পথাৰত ভৰি দিছিলোঁ। সেই যে ভৰি দিলোঁ আজিও মই সেউজীয়াৰ মাজত আৱদ্ধ। 

হালধীয়া বোৰ বিচাৰিয়ে এদিন আহিছিলো ডিমৰীয়ালৈ ।ডিমৰীয়া মহাবিদ্যালয়ত সম্পূৰ্ণ দুটা বছৰৰ পাছত যদিও বিদায়। কিন্তু অসম্ভৱ। ই বিদায় হৱ নোৱাৰে আশীৰ্বাদ হে। ডিমৰীয়া মহাবিদ্যালয়ক স্মৃতি হ'বলৈ দিব নোৱাৰো। সকলো সপোন ইয়াৰ পৰাই দেখিছিলো । কিছু পালো আৰু কিছু নাপালোঁ। 

  বিদায় ক্ষণত এনেকৈয়ে আহে

কিবা দি যায় 

কিবা লৈ যায়

স্মৃতিৰ টোপোলাত আৱদ্ধ হৈ ৰয় সুখ।।