আত্মশুদ্ধি

সৌ সিদিনালৈকে ••
সকলোৰে আছিল 
এক ব্যস্ততাভৰা আৰু 
কোলাহলময় জীৱন ।
কাৰোৰে ওচৰত সময় নাছিল
কাকো এষাৰ মাত দিয়াৰ
দুটা কথা পতাৰ ।
অজুহাত--কেৱল ব্যস্ততা ।
ঘড়ীৰ কাটাই নিৰূপণ কৰিছিল
আমাৰ জীৱনৰ গতি ।
আত্মসন্মান, আত্ম অহংকাৰেৰে 
বিভূষিত সেই মই, মোৰ ভাববোৰ ।
কেৱল নিজৰ বাবেই জীয়াই থকাৰ 
অহৰ্নিশ যি সংগ্ৰাম, 
ইজনে সিজনক পিছ পেলাই
আগবাঢ়িবলৈকে কত যুদ্ধ,
হিংসা, ছলনা, হত্যা আৰু লুণ্ঠন ।
কিন্তু আমি কিয় 
বাৰে বাৰে পাহৰিব খোজোঁ 
যে এয়াই মাথোঁ জীৱন নহয় !
যিমানেই আমি নকৰোঁ কিয়
নিখুঁত পৰিকল্পনা,
জল্পনা কল্পনা,
আমাৰ প্ৰতিটো কথাই 
নিৰীক্ষণ হয় বিধাতাৰ দ্বাৰা ।
উন্নতিৰ জখলাৰ চৰম সীমাত
উপবিষ্ট হৈও আজি কিয় অসহায় 
বুদ্ধিমান, জীৱ শ্রেষ্ঠ মানৱ ??
মৃত্যুৰ বিভীষিকা আৰু কিৰিলেয়ে
মাতিছে অবিৰাম--
নাই কোনো উচ্চ-নীচ, জাতি- ধৰ্ম
আৰু সীমাৰ বান্ধোন,
যি মৃত্যু এতিয়া সহজলভ্য
আৰু সকলোৰে বাবে সমান ।
এতিয়াও বাৰু আমি শিকিছোঁ নে কিবা
প্ৰকৃতিয়ে দিয়া উচিত শিক্ষাৰ পৰা
হ'বনে আমাৰ  আত্মশুদ্ধি, 
নে পৰিস্থিতি স্বাভাৱিক হ'লেই--
পুনৰ আমি জঁপিয়াই পৰিম
একেই সংগ্ৰাম আৰু ব্যস্ততাৰ নদীত
এই বিষাদ ভৰা অভিজ্ঞতা 
আৰু দু্ঃসময়ৰ স্মৃতি পাহৰি !!!

📝 ডঃ কুঞ্জলতা গগৈ