সবিতাৰ স্বাৱলম্বিতা

  চহৰৰ এমূৰে এটা ব্যস্ত তিনিআলিত জগতৰ ভাতৰ ৰেষ্টুৰেণ্টখন । সেইখন কোনাে নামী- দামী হােটেল নহয় । খেৰ আৰু বাঁহেৰে বনােৱা সাধাৰণ ৰেষ্টুৰা । বহিবলৈ বাঁহেৰেই তিনিখনমান  বেঞ্চৰ নিচিনাকৈ বনাই থৈছে ।

বেছেৰা মাত্ৰ ক্লাচ এইটলৈকে পঢ়ি এই সৰু ৰেষ্টুৰাখনকে খুলিলে । তাৰে যি পইচা পায় তাৰে পৰিয়ালতো চলি থাকে । জগত আৰু পত্নী সবিতাই পুৱা ন-বজাৰ আগতেই  আহি পায়হি ।

    মাকে চিভিল হস্পিতেলত  চতুৰ্থ বৰ্গৰ চাকৰি এটা কৰে । দেউতাকৰ মৃত্যুৰ পাছত চৰকাৰে মাককে সেই চাকৰিতাে দিলে আৰু একমাত্ৰ পুতেকেৰেসৈতে ঘৰখন চলি আছিল ।

    মাকৰ চাকৰি আৰু তাৰ ৰেষ্টুৰাখনৰ টকাৰে অতি লাহ-বিলাহ নিবিচৰাকৈ সৰু পৰিয়ালটি চলি আছিল । সি চফল ডেকা । বিয়া-বাৰু কৰাবৰ বয়স হোৱাত গাঁৱৰে এজনী কম বয়সীয়া, ধুনীয়া ছােৱালী বিয়া কৰাই আনিলে । বিয়াৰ চাৰি বছৰৰ ভিতৰতে দুটা ল'ৰা -ছােৱালীৰ সি বাপেক হ'ল ।  ল'ৰা-ছােৱালী দুটা  লাহে লাহে ডাঙৰ হৈ আহিল । দিনত পতি-পত্নী দুয়ােৱে  ৰেষ্টুৰাখন চলাই,

তেনেকৈ  পৰিয়ালটি  আটােম-টােকাৰিকৈ চলি আছিল ।     

       কিছু বছৰৰ পিছত -

এনেতে, এদিন নিশা জগত শােৱা পাটিতে 

মৰি থাকিল । কােনেও ভৱা নাছিলে, ইমান কম বয়সৰ ল'ৰাটো -ইমান সোনকালে মৰিব বুলি ? মানুহে ভৱাৰ দৰে নহ'ল । মানুহক আচৰিত কৰি -সি পৰিয়ালবৰ্গক ত্যাগ কৰি গুচি গ'ল । আনকি মৰাৰ আগতে  কিবা জ্বৰ-ছৰো হোৱা নাছিল । তাতে মানুহে আচৰিত পালে । হঠাতে ল'ৰাটাে ঢকাই থাকিল । কিন্তু কি হ'ব,  নিয়তিয়ে নিলে যেতিয়া মানি ল'বই লাগিব ।  অৱশেষত, ঘৈনীয়েক সবিতাই বহুত শোক আৰু ধৈৰ্য্য ধৰি -চলি থকা ব্যৱসায়তো ধৰি ৰাখিবলৈ যত্ন কৰিলে । নহলে পৰিয়ালতো কেনেকৈ চলিব (?), তেনেকৈ ভাবি  কামত মনোযোগ দি ৰেষ্টুৰাখন চলাবলৈ সংকল্পবদ্ধ হ'ল ।

ল'ৰা-ছােৱালী দুটা ক্ৰমে চতুৰ্থ আৰু পঞ্চম মানত পঢ়ি  আছিল । তেনেকৈয়ে শাহুৱেক আৰু বোৱাৰীয়ে ঘৰখন চলাবলৈ ল'লে । তাৰ কিছু বছৰৰ পিছত শাহুৱেকৰো চাকৰিৰ পৰা অৱসৰ লোৱা দিন আহি পৰিল । এতিয়া অকল বোৱাৰী সবিতায়েই ঘৰখন সম্পূৰ্ণকৈ চাব লগীয়া হ'ল ।

     সবিতাই পুৱা  ন বজাৰ আগতেই ঘৰৰ সকলো কাম-বন কৰি, ল'ৰা - ছােৱালী  স্কুললৈ পথিয়াই ৰেষ্টুৰাখন খুলেহি । দিনত কমেও চল্লিশ -পঞ্চল্লিশ জন মানুহক ভাত দিব পৰা জােখাৰে যোগাৰখিনি কৰে । ভাতৰ উপৰিও চাহ আৰু তামােল ও তাইৰ তাত পোৱা যায় ।  নিয়মিতভাৱে ভাত -চাহৰ ৰেষ্টুৰাখন খোলেবাবে ভাত-চাহখোৱা মানুহবােৰো একে সময়তে  আহে  সবিতাৰ ৰেষ্টুৰাখনলৈ । ৰেষ্টুৰাতত কোনাে নাম - ফলক আদি নাই । তেনেই সাধাৰণভাৱে চলি আছে ।

       গিৰিয়েকৰ মৃত্যুৰ পিছত তাই থমকি নৰ'ল - অকলে হলেও চলাই থাকিল । তাই হােটেলখন  চলাই থাকোতে পানী আদি যোগাৰ দিয়া -যোগনীয়া কিছুমানে আনি  দিছিল আৰু সেই যোগনিয়াৰ বিলাকেও তাইৰ পইচাৰ পৰাই চলি আছিল । নিয়মিত গ্ৰাহক আৰু নিয়মিত ধনলাভ হোৱাৰ বাবে তাই দুইটা ল'ৰা-ছােৱালীক কলেজত সহজতে   বি. এ. লৈকে পঢ়ুৱালে  - কোনাে অভাৱ নিদিলে সিঁহতক । দুটাকৈ সন্তানক স্কুলত পঢ়োৱা, কিতাপ-পত্ৰ , কাপোৰ-কানি আদি কিনি দি ভালকৈ তাই চলি থাকিল । দুয়ােটাকে তাৰ পিছত উচ্চশিক্ষাৰ বাবে গুৱাহাটীতো পঢ়িবলৈ পথালে । তেনেকৈয়ে তাই জীৱনক হাৰ নমনাকৈ নিজৰ ব্যৱসায় চলাই থাকিল । সেয়ে, এনে নাৰীৰ  আদৰ্শ অন্য পুৰুষ বা মহিলাই অনুকৰণ কৰিব পাৰে । দেখা যায় যে, বহু যুৱক, মুনিহ আদিয়েও চাকৰি নাই বুলি ল'ৰা-ছােৱালীক পঢ়াৰ খৰচ দিব নােৱাৰে বুলি আৰু আনৰ ওচৰত হাত পাতি ফুৰে । 

সবিতাৰ আদৰ্শ যদি কোনোৱে গ্ৰহণ কৰে , নিশ্চয়  আজিৰ যুগত নিবনুৱা হৈ বহি থাকিব নালাগে ।

   এগৰাকী বিধৱাৰ জীৱনত বহুত ঘাত - প্ৰতিঘাত আৰু বিভিন্ন সমস্যাই সমাজত দেখা দিয়ে কিন্তু, সেইবােৰ কোনাে হেঙাৰ হিচাবে নলৈ  নিজৰ কৰ্ম  কৰি গ'ল আৰু এটা পৰিয়াল ভালকৈয়ে চলালে । সবিতাই জীৱনত থমকি নৰ'ল । জীৱনৰ -জীৱিকাৰ পথ সবিতাৰ ভালদৰে চলি থাকিল । সেইখন ৰেষ্টুৰা চলায়েই  অৰ্থোপাৰ্জ্জন কৰি ঘৰ -সংসাৰ, সিহঁতৰ শিক্ষা -দীক্ষা,  পিন্ধা -উৰা , বেমাৰ - আজাৰ সকলোবােৰ দিশত সহজেই চলাই থাকিল । বিধৱা হলেওঁ - অকলশৰীয়া বুলি বহি নাথাকি  এই যুগত ল'ৰা -ছোৱালীৰ প্ৰাথমিক প্ৰয়ােজনীয় অভাৱবােৰ পূৰণ কৰিব পৰা ক্ষমতা সবিতাই  সহজতেই গোটাব পাৰিলে ।

আজিকালি বহু যুৱক-যুৱতীয়ে চাকৰি নাপাই বছৰ বছৰ ধৰি বহি থকা উদাহৰণ  আজিৰ যুগত বহুত  আছে । ধৈৰ্য্য আৰু একাগ্ৰতাই মানুহক 'মানুহ' কৰি তোলে । সবিতাৰ নিচিনা নাৰী প্ৰশংসাৰ যোগ্য আৰু তাইৰ স্বাৱলম্বিতাৰ আদৰ্শ মুনিহ, যুৱক  আদিয়ে অনুকৰণ কৰে জীৱনত লোকৰ পৰা হাত পাতিব লগীয়া নহ'ব নিশ্চয় ।

--------

সচাঁ ঘটনাৰ আঁৰ লৈ লিখা 

নিৱনুৱা সকলক উদ্গনি দিবৰ বাবে গল্পটি লিখা হ'ল

📝 মীনা পামে গাম্‌