অব্যক্ত

সূৰ্যাস্তৰ সময়ত তাইৰ উদয় হৈছিল৷

লাহে লাহে শুকলা ঘোঁৰাটো,

তাই চলাবলৈ শিকিছিল৷

গোলাপ ফুলৰ পানচৈ যেন হাঁহিটোৰে

সকলোকে মুগ্ধ কৰি ৰাখিছিল৷

কিন্তু.....

চম্পা ফুলৰ দলিচা যেন অন্তৰখনকো

কোনোবাই চুই গৈছিল৷

অজানিতে তাই কাৰোবাক

ভাল পাবলৈ ধৰিছিল৷

কিন্তু তাৰ উমান কোনেও পোৱা নাছিল,

কাকো দিয়াও নাছিল পাবলৈ৷

সময় সলনি হৈছিল.....

এদিন নিজৰ ভালপোৱাক আনৰ হাতত,

নিজ হাতে তুলি দিছিল৷

ভাগি যোৱা বুকুৰ অনন্ত হাহাকাৰ

কোনেও শুনা নাছিল৷

আৰু তাইৰ মন আকাশৰ সীমা

অসীমতেই হেৰাই গৈছিল৷

~

📝জোনাক নিবিড় বৰা