সােণৰ টঙনামাৰী

  অতীজত মাজুলীৰ ফুলনি গাৱঁত  এঘৰ মানুহৰ ঘৰত হোৱা সত্য কাহিনী । সেই গাওঁখনত এহাল বৰ দুখীয়া মুনিহ আৰু তিৰােতাই  বাস কৰিছিল । মতা মানুহজনে সদায় তেওঁলােকৰ গৰুহাল এখন পথাৰত এৰাল দিছিল । যি ঠাইত এৰাল দিছিল - সেই ঠাইত আন বহু মানুহেও গৰু এৰাল দিছিল  । সদায় যায় সেইদৰে গৰুহাল এৰাল দিয়ে ।

    এদিনাখনৰ কথা । তেওঁ গৰু হাল নি ভালদৰে খুটি ডালত বান্ধি "টঙনামাৰী" ডালেৰে  খুটিডালত মাৰি আছিল - তেনেতে হঠাৎ মন কৰিলে যে," অ সেই টঙনামাৰীডাল সোণৰহে দেখুন !! সোণেৰে নিৰ্মিত বুলি জানি তাৰ পিছত 

তেওঁ সেইডাল ঘৰলৈ লৈ আহিল । মনে মনে বহুত ভাল পালে । আসঃ মই সোণৰ মাৰি এডাল পাই গলো । তাৰ পিছৰ পৰা  সেই  টঙনামাৰীৰ সােণ অলপ অলপকৈ বেচি  বহুত ধন পালে   আৰু মানুহ ঘৰৰ অৱস্থা নদন - বদন হৈ আহিল । অৱস্থাপাতি দিনে-দিনে ভাল হৈ আহিবলৈ ধৰিলে ।তেওঁলােক ধনী হৈ গ'ল । বহুত ভালকৈ চলিবলৈ 

ল'লে । 

 কিন্তু, তাৰ কিছুদিনৰ পিছৰ পৰা অনুভৱ কৰিলে যে , তেওঁলােকৰ সন্তান জন্ম হলেই মৰি যায়। তেনেদৰে কেইবাটাও পুত্ৰ সন্তান জন্ম দিলে - কিন্তু প্ৰতিটাে সন্তানেই জন্মৰ পাছতেই মৰি থাকে ।  

তেনেদৰে কিছুবছৰ যোৱাৰ পাছত তেওঁলােক আকৌ আগৰ দৰে দুখীয়া হবলৈ আৰম্ভ হ'ল ।  তেওঁলোকে প্ৰথমে সেই কথাবােৰ বুজি পোৱা নাছিল । পুনৰ সেই আগৰ দৈন্যতাই দেখা দিলে । সেই টঙনামাৰীডাল দেও -ভূতে লম্ভা  মাৰী আছিল বুলি মানুহে কয় - তাৰ বাবেই দুখীয়া হোৱা বুলি বিশ্বাস কৰিছিল ।

মুখে মুখে সংগ্ৰহ কৰা কাহিনী। সত্যৰ ওপৰত আধাৰিত  ‍‌১৯০০ শতিকাৰ কাহিনী 

📝মীনা পামে গাম