মৃত্যুৰ প্ৰত্যাহ্বান

 

দিহিং পাৰৰ বালি চাপৰিত মই অকলেসৰে বহিছো  

নদীৰ বুকুত ধীৰে ধীৰে বৈ যোৱা পানীবোৰে হাঁহিছে 

মৃত্যুয়ে বাৰু মোক চাই আছে নেকি ?

বিৰিণাৰ মাজৰ ওখ ওখ শিমলুবোৰে মোক কিবা ক'ব খুজিছে ,

মৃত্যুয়ে বাৰু মোক মাতিছে নেকি ?

জীৱবোৰ মৰিলে ঠৰঙা হয় ৷

মই যেতিয়া মৰিম

ওহোঁ   মই মৰিম  জানো ?

মোক    তুমি জানো জীয়াই নাৰাখিবা?

মৰিবলৈ জানো এৰি দিবা ?

মই মৰিব নোখোজো ।

জীয়াই থাকিব খোজো

তোমাৰ বুকুৰ মাজত 

তোমাৰ জীৱনৰ ৰঙীন বেটুপাতত।

পাহৰি নাযাবা ৷

জীৱন ৰঙীন কৰা 

ৰঙৰ ফাকু খেলা ৷

নিস্প্ৰাণ মনক জীপ কৰা 

তোমাৰ আকুল আহ্বানে ।

📝ৰুমী কলিতা দত্ত