প্ৰত্যেক বছৰৰ জানুৱাৰী মাহৰ শেষৰটো দেওবাৰে অনুষ্ঠিত হয় পূবেৰুণৰ প্ৰতিষ্ঠা দিৱসৰ লগত সংগতি ৰাখি "খোজ"অনুষ্ঠানটো।এই অনুষ্ঠানত লগ হয় পূবেৰুণ পৰিয়ালৰ প্ৰত্যেকজন সদস্য আৰু লগতে পূবেৰুণৰ জন্মত আগভাগ লোৱা প্ৰতেকজন ব্যক্তি।অনুষ্ঠানটো ৰঙীণ হৈ পৰে সদস্যসকলৰ নৃত্য-গীত,খেল-ধেমালী আৰু বিভিন্ন কাৰ্যকলাপেৰে।সেইদিনাই বহুতো লোকে দান-বৰঙণিও আগবঢ়াই আৰু চহৰৰ বিশিষ্ট কিছুমান ব্যক্তিৰ লগত আলোচনাত মিলিত হৈ কেনেদৰে পূবেৰুণক আগবঢ়াই নিব পাৰে তাৰে পৰিকল্পনাও কৰে।লগতে বিভিন্ন ক্ষেত্ৰত সফলতা দেখুওৱাৰ লগতে শিক্ষাতো পাৰদৰ্শীতাৰে উত্তীৰ্ণ হোৱা পূবেৰুণ আৰু 'খোজ'য়ে দায়িত্ব লোৱা সদস্যসকলক সম্বৰ্ধনা জনায়।এইবাৰো এই "খোজ" অনুষ্ঠানটি ব্যতিক্ৰম নহয়।অনুৰাগেও এই অনুষ্ঠানত অংশ ল'বলৈ বৰ ভাল পায়।তাৰ বাবেও পূবেৰুণৰ পৰিয়ালটি আপোন হৈ পৰিছে।এই আপোন-আপোন মৰম ভাৱবোৰ অভিজ্ঞতা অবিহনে কোনেও বুজি নাপায়। কোনোৱে জীৱনৰ প্ৰকৃত ৰং পায়ো হেৰুৱায়; আন কোনোৱে আকৌ সেই ৰংবোৰ বিচাৰি হাবাথুৰি খায়।সঁচায়ে, এয়াইতো জীৱন আৰু জীৱনৰ ৰেহ-ৰূপ।অনুৰাগে অনুষ্ঠান শেষ কৰি ঘৰলৈ আহি থাকোতে সেইবোৰ কথাকে ভাবি-গুণি থাকিল।
"পৰ্ণা,তোমাক কথা এটি কওঁ।"প্ৰানজিতে পৰ্ণাৰ চকুত চকু থৈ ক'লে।
"ওমম কোৱা "প্ৰানজিতৰ চকুৰ পৰা নিজকে আঁতৰাই পৰ্ণাই ক'লে।
"তুমি মোক তোমাৰ কথাবোৰ ক'বলৈ অস্বস্তিবোধ কৰা নেকি?"
"নাই নাই নকৰো,এনেকৈ কিয় ভাবিলে?মা আৰু ভণ্টীৰ পিছত তোমাৰ আগত মই খুলাখুলিকৈ কথা ক'ব পৰা হৈছো,তোমাৰ লগত খোলা মনেৰে হাঁহিব পাৰিছো।তোমাৰ লগত মই সহজ হৈ পৰিছো।"
"হুমম...তেতিয়াহ'লে তোমাৰ জীৱনৰ কাহিনীবোৰ কোৱাত অপাৰগতা কিয়?কিয় তুমি নিজকে নিসংগতাৰে আৱৰি ৰাখিছা ?মোৰ বহুত জানিব মন যায় পৰ্ণা।"
"প্ৰানজিত দা,কথাবোৰ আপোনাক ক'বলৈ হয়তো নিজকে মই এতিয়াও সাজু কৰিব পৰা নাই।যিদিনা মই পাৰিম সিদিনা নিজেই সকলো ক'ম।তেতিয়া কিন্তু তুমি সকলো শুনিব লাগিব,আধাতে নুশুনো বুলি ক'লে নহ'ব।"খিলখিলাই হাঁহি হাঁহি কৈ থকা পৰ্ণা জনীক প্ৰানজিতৰ মৰম লাগি আহিল।গহীনকৈ থকা ছোৱালীজনীৰ প্ৰতি যে তাৰ অদ্ভুত এক অনামী অনুভূতি আছে সেয়া সি ভালদৰেই বুজি পাইছে।তাইৰ কথাবোৰ তাৰ খুব জানিবৰ মন যায়।ডকুমেণ্টৰীখনত লগা বহুত তথ্য পাতি তাই যোগান দিছিল।তাই বহুত কথা জানিছিল।তেনে এজনী ছোৱালীৰ জীৱনৰ প্ৰতি ইমান উদাসীনতা কিহৰ বাবে!!
"ডকুমেণ্টৰী খনৰ কাম হৈ যোৱাৰ পিছত চাগে তোমাক এনেকৈ সদায় লগ পোৱাৰো কাৰণ নাথাকিব নহ পৰ্ণা।তেতিয়াতো কিবা কাম আছে বুলিও তোমাক মাতিব পৰা নাযাব।"
প্ৰানজিতৰ কথা শুনা পিছত পৰ্ণাই মৌন হৈ প্ৰানজিতৰ ফালে চাই ৰ'ল।ইয়াৰ উত্তৰ পৰ্ণাৰ হাততো নাই।পৰ্ণাৰ চাৱনীত আৱেগিক হৈ প্ৰানজিতে কৈ থাকিল,"তোমাক মই এনেদৰেই সদায় লগ পাই থাকিব বিচাৰো।আমাৰ কাম শেষ হোৱাৰ পিছতো।আহিবা নে তুমি?থাকিব বিচাৰো তোমাৰ লগত চিৰজীৱন।দিবানে থাকিব?কোৱা পৰ্ণা!!"
উত্তৰ নাই তাইৰ।নোৱাৰে একো ক'ব।কিবা এক অজানা শোকে তাইক খুন্দা মাৰে অন্তৰত।আহোঁ আহোঁকৈ থকা চকুলোক বহু কষ্টৰে সামৰি ৰাখে তাই।
"ব'লক প্ৰানজিত দা,বহুত দেৰী হ'ল।আমি ঘৰলৈ যাওঁ।"
"মোক মোৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দি যোৱা পৰ্ণা।এই প্ৰশ্নৰ উত্তৰ মোৰ বাবে বহু দৰকাৰী।"
"প্ৰানজিত দা,তোমাৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ দিম মই।কিন্তু সঠিক সময়ত।প্লিজ মোক সময় দিয়ক।আহিম মই তোমাৰ প্ৰশ্নৰ উত্তৰ লৈ।"
"বাৰু,সময় লোৱা তুমি যিমান সময় লাগে।মোৰ আপত্তি নাই।
ব'লা আমি যাওঁ এতিয়া।"
প্ৰানজিতৰ পিছে পিছে সিহঁতৰ চিনাকী ৰেষ্টুৰেণ্টখনৰ পৰা পৰ্ণা ওলাই আহিল।মনত নানান প্ৰশ্নৰ অগা দেৱা।যিবোৰৰ উত্তৰ দিবলৈ সক্ষম হ'ব নে তাই?তাইৰ মনত প্ৰানজিতক লৈ কেনে অনুভৱ সেয়া লৈ তাই এতিয়াও সঠিক সিদ্ধান্ত ল'ব পৰা নাই নে বেলেগ কিবা কাৰণত তাই ভয় কৰিছে প্ৰানজিতক আপোন কৰি লোৱাত!!সেইবোৰ ভাবি ভাবি তাই বাইকৰ ষ্টাৰ্ট দি ৰৈ থকা প্ৰানজিতৰ পিছফালে বাইকত বহিল।
ইতিমধ্যে ধৰাৰ বুকুলৈ আন্ধাৰ নামি আহিছিল।আকাশত জোনেও লাহেকৈ ভূমুকি মাৰিছিল।সকলো মানুহ ব্যস্ত হৈ পৰিছিল জানিবলৈ;আজি বা জীৱনাদিত্য চেনেলত বাতৰি পঢ়োতা গৌৰীয়ে কি খবৰ আনে!!সকলোৰে চকু ঘড়ীলৈ।৭বজাৰ লগে লগে সন্ধিয়াৰ বাতৰিত গৌৰী প্ৰিয়ম বৰুৱাৰ মুখেৰে নিগৰি অহা বাতৰিৰ কিয়দাংশলৈ সকলো যেন উৎকণ্ঠিত।
(আগলৈ....)
🖋️গৌৰাংগিনী নেওগ
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ