মা

‌‌ 

তোমাৰ জৰিয়তে ধৰণী দেখিলো
তুমিয়েই ইয়াৰ উৎস,
অতি যতনে কৰিছা লালন
তুমি বিনে জীৱন অন্ধ।
যেতিয়া পৰিছিলোঁ কোনো নৰীয়াত
তোমাৰ কান্দোনত কম্পে ধৰনী মৰত,
চিৰ ৰোগী হৈ আছো ওৰে জীৱন
নিৰবে চায় আজি বিশ্ব জগত ।
হাতত কাঁহী লৈ থাকিছা কাষত ৰৈ
একে থিৰে মুখলৈ চাই,
এমাহ নাখাওঁ যদি নুসুধে কোনেও আজি
গ'লা কিয়?মোক এৰি থৈ।
যেতিয়া মাত দিছো মামা বুলি
পলকতে আমাৰ কাষত,
আজি কিয় নাহা দুৰৈৰ পৰা
গুচি গ'লা নিদুৰ দেশত।

📝শ্বৰিফ উদ্দিন (ডবকা,হোজাই)