অব্যক্ত বেদনা

নিশাৰ আন্ধাৰত অব্যক্ত বেদনাবোৰ সজীৱ হৈ উঠে--

ভয় আশঙ্কা বোৰে আন্ধাৰতে হেঁচা মাৰি ধৰে--

কেতিয়াবা জোনাক বিচাৰি বাহিৰ হওঁ

আন কেতিয়াবা শেতেলিখনতে পৰি ৰওঁ--

পোহৰবোৰ কেনিবা হেৰাই

ঠন ঠন কৈ ভাগে হৃদয়

প্ৰত্যুষপৰত সূৰুযৰ ৰাঙলী আভাই চুই যায় সন্মুখত দেখোঁ এখন ডাঙৰ যুদ্ধ

হাতত তুলি লওঁ সাহসৰ অস্ত্ৰ

যুজঁৰ বাবে সাজু হওঁ--

দূৰণিৰ আকাশ খনিৰ বুকুলৈ চাই ৰওঁ-

মনৰ অব্যক্ত বেদনাবোৰ সিচি দিওঁ

সূৰুযৰ সন্মুখত--

সূৰুযে এটি মিঠা হাঁহিৰে বেদনাবোৰ আকোঁৱালি লৈ মোক সাহসৰ আস্বাস জগাই--

জীৱন যুজঁত জয়ী হোৱাৰ সপোন দেখুৱাই...।

 🖋️কানন বৰুৱা

   ডিব্ৰুগড়