" চোৱা জীৱনত এনেধৰণৰ ঘটনা ঘটাটো স্বাভাৱিক কথা গতিকে তাৰ কাৰণে মন দুখী কৰাৰ প্ৰয়োজন নাই ৷ মনত বেজাৰ নকৰিবা যেতিয়া সুযোগ পাইছা আজি নহয় কালিলৈ তোমাৰ সপোন বাস্তৱায়িত হবই ৷ এতিয়া যোৱা স্কুলৰ সময় হবলৈ হৈছে "
দেউতাই কোৱা কথাবোৰ মই বুকুত বান্ধি লৈ মনটো মজবুত কৰি লৈ নিজকে ক'লো
" মই মোৰ জীৱনৰ গতি এদিন সলনি কৰিময়েই মোৰ প্ৰতিভাৰ বলেৰে জীৱনৰ আকাশত সফলতাৰ সুনাম লিখিম এইক্ষেত্ৰত কোনো বাধাই মোক বাধিব নোৱাৰে " এনেদৰে নিজকে সান্তনা দি স্কুললৈ বুলি ওলালো ৷ স্কুলত গৈ পোৱাৰ পাছত শিক্ষক শিক্ষকয়িত্ৰী আৰু স্কুলৰ বিদ্যাৰ্থীৰ প্ৰশ্নৰ সন্মুখী হ'বলগীয়া হ'ল কোনোবাই দুখ প্ৰকাশ কৰিলে আন কোনোবাই ঠাট্টা কৰিলে কিন্তু মই মনে মনে থাকি নিজকে আকৌ ক'লো
" কৰা কৰা আজি তঁহতে মোক ঠাট্টা মস্কৰা কৰিছা কৰি লোৱা কিন্তু মনত থবি তহঁতেই এদিন মোক গুণগান কৰিবি "
আৰু এনেদৰে এটা বছৰ অতিক্ৰম
কৰিলোঁ ৷ দ্বিতীয় বছৰৰ জানুৱাৰী মাহত এই সুযোগ মই দুনাই পালোঁ আৰু ৰাতিপুৱা দহ বজাত গুৱাহাটীলৈ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলোঁ ৷ মোৰ মনত উল্লাসৰ ঢৌ
উঠিছিল ৷ আমাৰ বাছখন যেতিয়া কাজিৰঙা ৰাষ্ট্ৰীয় উদ্যানৰ মাজেদি অতিক্ৰম কৰি গৈছিল তেতিয়া কিন্তু চাবলগীয়া দৃশ্য আছিল মই লগত নিয়া দুৰৱীণ খনেৰে মনোৰম দৃশ্যবোৰ উপভোগ কৰি গৈ আছিলো ৷ অসম তথা ভাৰতবৰ্ষৰ গৌৰৱ এশিঙিয়া গড় , বাঘ , নল গাহৰি , শহাপহু আৰু বিভিন্ন প্ৰজাতিৰ চৰাই দেখিবলৈ পাই বহুত ভাল লাগিছিল ৷ দুপৰীয়া আমি জখলাবন্ধাত ভাত খাই আকৌ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলো গুৱাহাটী অভিমুখে ৷
আগলৈ
📝দুলাল ৰবিদাস
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ