এটা প্ৰেমৰ পদ্য

        

যিদিনা হেৰাই যাম

সেইদিনা বুজিবানে কোৱা নীলামনি,
মোৰ প্ৰত্যেকটো বাক্যৰ
মিঁচিকীয়া হাঁহিৰ মৰম ৷

তোমালৈ অপেক্ষাৰত,
কেঁচা টোপনিৰ ভিৰৰ মাজত
উপবাসে পাৰ কৰা প্ৰতিটো ক্ষণতে দেখিছোঁ অতীতবোৰৰ ভৱিষ্যৎ ৷

চিত্ৰবন শুৱনি,
গালদুখন শুৱনি,
শুৱনি তোমাৰ স্তোক-শ্যাম দেহৰ বৰণ ৷

কল্পনাৰো এটা সীমা থাকে,
অপেক্ষাৰো সময়ত ওজন বাঢ়ে ,
তুমি দি যোৱা সময়ৰ সীমাত,
উৎকণ্ঠাৰ সুৰ বাজে মোৰ শুকান প্ৰাণত ৷
তোমাৰ আদালতত তুমি দিয়া সময়সীমাত মোকেই দোষী বুলি দোষাৰোপ কৰে...

ৰৈ আছোঁ,ৰৈ থাকিম,
তোমাৰ ভালপোৱা হৈ,
চিৰযুগ,চিৰকালে
তোমাৰে আপোন হৈ ৷

নীলামনি, মদন পিছলি পৰি  কামাগ্নিৰ ধূম্ৰ আৱেগত জী থকা উপবাসী তপস্বী মই ৷
পুনৰ তোমাৰ প্ৰেমৰ পৰশত সৌন্দৰ্য্যৰ সঁফুৰা বাগৰি ত্ৰিভুৱন নকৰো চঞ্চল ৷

নাপাবা কদাচিত আৰু মোৰ ঠিকনা ,
তোমাৰ প্ৰতি এয়াই মোৰ শেষ প্ৰকাশিত বেদনা,
কুশলে থাকিবা মাথোঁ,
নিবিচাৰিবা মোৰ ঠিকনা ৷

📝দিব্যজ্যোতি ৰাজখোৱা                               দেৰগাঁও