গাখীৰ আৰু পাৰ্লেজীৰ শক্তি

অসমীয়া পিৰিয়ডৰ শিক্ষক শ্ৰেণী কোঠাত প্ৰৱেশ কৰাৰ লগেলগে বিহৰা বজাৰৰ দৰে হুলস্থূল হঠাৎ নাইকিয়া হৈ পৰিল ৷

শিক্ষকঃ    সুপ্ৰভাত মৰমৰ ছাত্ৰছাত্ৰী সকল 

ছাত্ৰছাত্ৰীঃ  সুপ্ৰভাত মহোদয় ৷

শিক্ষকঃ কি হ'ল মোৰ শ্ৰেণী কোঠাত প্ৰৱেশ কৰা মাত্ৰে তোমালোক নিঃশব্দ  হৈ পৰিলা যে হুলস্থূল কৰা আগৰদৰে ৷

শিক্ষকৰ কথা শুনি সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰী মূৰ তল কৰি মৌন হৈ ৰ'ল ৷

শিক্ষকঃ তোমালোকে এটা কথা কোৱাচোন বাৰু ৷

ছাত্ৰঃ মহোদয় কি কথা ?

শিক্ষকঃ ( খঙত ) অনিল তোমাৰ অতপালি বেছি হৈছে ৷ মই কথা কৈ থাকোতে মাজতে কথা কটাৰ সাহস নকৰিবা নহলে জানাই নহয় মই যেতিয়া ৰুদ্ৰমূৰ্তি ধাৰণ কৰোঁ তেতিয়া তোমালোকৰ পিঠিত কিদৰে ডবা কোৱাও ৷

অনিলঃ মহোদয় আজি লাভ নাই ৷

শিক্ষকঃ কিয় ?

অনিলঃ মহোদয় আপোনাৰ বেতডাল সৌৱা ভাঙি চুৰমাৰ কৰি ডাজবিনত পেলাই থৈছে 

অনিলৰ কথা শুনি গোটেই শ্ৰেণীকোঠাটোত হাঁহিৰ খলকনি তুলিল ৷

শিক্ষকঃ ( খঙত ) মৌন হোৱা আৰু যিমান পাৰা মোৰপৰা নিজকে বচাই ৰাখা , ( অনিললৈ চাই ) অনিল তুমি মোৰ মূৰটো খাই পেলালা ৷

অনিলঃ ( বহাৰপৰা উঠি উৎকণ্ঠাৰে  ) নাই নাই মহোদয় খোৱা নাই আছে ৷

শিক্ষকঃ ( খঙত ) কি খোৱা নাই আছে , মই বুজা নাই খুলি কোৱা ৷

অনিলঃ  মহোদয়  তাৰমানে মহোদয় আমাৰ বাৰীত থকা ভীম কলটোৰ কথা কৈছো , মই ৰাতিপুৱাই চাই আহিছো ভালকৈ পকাই নাই , তেনহলে আপুনি কেনেকৈ কৈছে খাই পেলালা বুলি ৷

অনিলৰ কথা শুনি গোটেই শ্ৰেণীকোঠাত আকৌ হাঁহি গুঞ্জৰি উঠিল ৷

শিক্ষকঃ ( অনিলৰ ওচৰত গৈ  একেৰাহে কোৱাই কোৱাই ) দুষ্ট ল'ৰা অতপালি সেইয়াও কৰ্ণধৰৰ আগত অতপালি লোৱা মাৰ খোৱা এতিয়া আৰু কৰা অতপালি ৷

শিক্ষককে অনিলক কোৱাই কোৱাই শেষত ভাগৰি পৰি নিজৰ চকীখনত গৈ বহি ৷

শিক্ষকঃ ( ফোপাই জোপাই ) কেনেকুৱা অনুভৱ অনিল আৰু অতপালি কৰিবা ?

অনিলঃ ( সাহসী বীৰদৰ্পে ) নাই মহোদয় আপোনাৰ বেতৰ কোৱন পৰুৱা কামোৰাৰ দৰে লাগিল ৷

শিক্ষকঃ ( কৌতূহলেৰে ) কিয় তোমাৰ দেহাটো কি লোহাৰে নিৰ্মিত , ইমান মাৰ খোৱাৰ পাছতো যে দুখ নাইপোৱা বুলি কৈছা ৷

অনিলঃ ( বুকু দেখােৱাই ) মহোদয় চাওক মোলৈ ৷

শিক্ষকঃ আগ্ৰহেৰে অনিলৰ দেহাটোলৈ ভালদৰে চাই ) ক’ত কি আছে ? কংকালৰ দেহা যেনহে লাগিছে ৷

শিক্ষকৰ কথা শুনি ছাত্ৰছাত্ৰী আকৌ খিলখিলাই হাঁহিবলৈ ধৰিলে ৷

শিক্ষকঃ ( ছাত্ৰছাত্ৰীলৈ চকু দেখোৱাই ) তোমালোককো বেতন লাগে নেকি ?

অনিলঃ ( নম্ৰতাৰে ) মহোদয় ইহঁতক নামাৰিব ৷

কিয় ? তোমাক সিহঁতৰ ভাগৰটো লাগে নেকি?

অনিলঃ মহোদয় ইহঁতক মাৰিলে দুখ পাব কিন্তু মোক দুখ নালাগে ৷

শিক্ষকঃ মোৰ অনুভৱ তুমি মানসিক ৰোগত গ্ৰস্ত হৈছা , অহাকালিলৈ তোমাৰ অবিভাৱকক মাতি আনিবা ৷

অনিলঃ নাই মহোদয় মোৰ গাত কোনো ৰোগেই লম্ভিব নোৱাৰে কাৰণ মই নিতৌ পুৱাগধূলি পাৰ্লেজি বিস্কুট আৰু এগিলাচ গাখীৰ খাওঁ ৷

শিক্ষকঃ ( লাহকৈ  ওচৰ চাপি ) হয় নেকি বাহুবলি ৷

অনিলঃ ( উৎসাহেৰে ) হয় মহোদয় ,গতিকে মোক যিমান পাৰে মাৰক কিন্তু ইহঁতক নামাৰিব ৷

শিক্ষকঃ ( সৰ্বশক্তি প্ৰয়োগ কৰি  মাৰি ) দুখ নোপোৱা নহয় লোৱা আৰু লোৱা এওঁ হেনো পাৰ্লেজি খাই , গাখীৰ খাই এতিয়া কেনে লাগিছে , পৰুৱাই কামোৰাৰ দৰে   লাগিছেনে ? 

অনিলঃ( আঃ আঃ কৰি কেঁকাই কেঁকাই )

হব হব মহোদয় এতিয়া দুখ পাইছো , মোক ক্ষমা কৰি দিয়ক ৷

শিক্ষকে বেতডাল ভাঙি নোযোৱালৈকে কোৱাই থাকিল ৷

📝দুলাল ৰবিদাস