তৃতীয় শ্ৰেণীৰ কথা মনলৈ আহিলেই মনত ভাঁহি পৰে সাঁচটি শুক্ৰবাৰটো । মোৰ ভালদৰে মনত আছে যে আমি এইদিনটোত সকলোৱে টিফিনৰ সময়ত শ্ৰেণীকোঠাত বহি অন্য শুক্ৰবাৰৰ দৰেই কাহিনীৰ মেল পাতিছিলোঁ । এটা কথা কৈ থওঁ যে প্ৰতিটো শুক্ৰবাৰে আমি অৰ্থাৎ শ্ৰেণীৰ সকলো ছাত্ৰ-ছাত্ৰীয়ে বৃত্তৰ দৰে শ্ৰেণীত বহি সাধু নতুবা সপ্তাহটোত দেখা সপোনবোৰ কওঁ । সকলোৱে মনোযোগ দি শুনোঁ। কোনো কোনোৱে সপোন নেদেখিলেও মনতে সজাই কৈছিল । কিন্তু আমি কোনোৱে তুমি মিছাকৈ কৈছা বুলি বিৰোধ মত দিয়া নাছিলোঁ । বেছি সংখ্যকৰ মুখৰ পৰা ওলাইছিল ভূতৰ সপোন । মই কিন্তু কোনো দিনেই সপোন দেখা নাছিলোঁ । সেয়ে মই নিৰৱ শ্ৰোতা হৈ শুনি থাকোঁ । সকলোৱে কয় , তুমি এদিনো একোৱেই সপোন নেদেখা নে ? নে আমাৰ আগত নোকোৱা । মোৰ মাথোঁ এটাই উত্তৰ --- "নেদেখিলে কেনেকৈ কওঁ , দেখিলে নিশ্চয় কম ।"
সপোনৰ ৰাজ্যত ময়ো প্ৰৱেশ কৰিছিলোঁ । বাৰ আছিল বৃহস্পতি । এক পাহৰিব নোৱাৰা আৰু নুবুজা হৃদয়ত সাঁচ পাতি বহা এটা সপোনৰ গৰাকী হ'লো । পুৱতি নিশা ১২:০৫ বাজিল যেতিয়া মই সোপানৰ জগতৰ পৰা দিঠকত নামো । মোৰ মনত আনন্দৰ ঢৌ -- আজি মই সপোন দেখিলোঁ । কাইলৈ মই স্কুলত ক'ম। নিশা বহী এখনত এডাল পেঞ্চিলেৰে সপোনৰ সকলো কথাবোৰ লিখি ৰাখিলোঁ । যদি পাহৰি যাওঁ পুৱা পঢ়ি ল'ম । লিখি শেষ কৰি বিচনাখনত পৰিলোঁ যদিও নিদ্ৰাত কিন্তু মগ্ন নহ'লো । বিচনাত পৰা পৰৱৰ্তী সময়খিনি মাথোঁ সপোনটোকে সোঁৱৰাই সোঁৱৰাই পুৱা বিচনাৰপৰা উঠা সময়কণত উপস্থিত হ'লোহি।
স্কুললৈ প্ৰফুল্ল মনে ধাউতি হ'লোঁ । প্ৰাৰ্থনা সমাপ্তিৰ পাছত সকলোৱে যেতিয়া শ্ৰেণীত গোট খালে, তেতিয়া মই কৃষ্ণফলকখনৰ ওচৰত থিয় হৈ ক'লোঁ --আজি ভাল খবৰ এটা আছে । সকলোৱে এক স্বৰত আচৰিত হৈ ক'লে --কি ?? ? ।বিশেষ একো নহয় । মই আজি সপোন দেখিলোঁ ।তোমালোকক কম। সকলোৱে আনন্দত চিঞৰি উঠিল বঢ়িয়া বঢ়িয়া বঢ়িয়া ।আজিহে হাইথা মাটিত পৰিছে । আনফালে চকীদাৰ খুড়াই দহ বজাৰ বেল বজায় । মানে দহ বজাৰ বেল পৰা লগে লগে ছাৰ-বাইদেউসকলে শ্ৰেণীৰ কক্ষলৈ আহে। আমি নিজৰ নিজৰ আসনত বহি কিতাপ-বহী উলিয়াই সাঁজু হৈ ৰ'লোঁ। এনেদৰে শ্ৰেণীকক্ষত পাঠদান আৰম্ভ হৈ বিৰতিৰ বেল বাজি উঠিল । বেলটোৱে বিজুলীয়ে দিয়া চমকৰ দৰে মনলৈ সপোনটোৰ স্মৃতিক লৈ আহিল । শ্ৰেণীকোঠাৰপৰা ছাৰ গুচি গ'ল। শ্ৰেণীকক্ষত গুমগুমনি । অন্য শ্ৰেণীৰ ছাত্ৰ-ছাত্ৰীবিলাক শ্ৰেণীৰ কক্ষৰপৰা ওলাই গ'ল। সহপাঠী পৱিত্ৰ আৰু মুকুন্দই চানা-মটন আনিবলৈ সকলোৰ পৰা টকা তুলি দোকানলৈ গ'ল। ৰেণুমণি আৰু সুৰভিয়ে পানীৰ বটলত পানী ভৰাই আনিবলৈ টিউবেললৈ গ'ল। মাজনী , লিলিমা আৰু টিলেশ্বৰিয়ে শ্ৰেণীটো সাৰিবলৈ ল'লে আৰু যোগেশ্বৰ , ধৰ্মৰাজ,বলিন,স্বৰ্ণ আৰু মই বেঞ্চবোৰ ইফাল-সিফাল কৰি সিহঁতক সহায় কৰি দিলোঁ । সাৰি হোৱা পাছত সকলোৱে বেঞ্চতবোৰ বৃত্তাকাৰে সজালোঁ । সকলোৱে একগোট হৈ বহিলোঁ । মাজনী আৰু লিলিমাই চানা-বিস্কুটবোৰ ভাগ কৰিলে । যোগেশ্বৰে ক'লে, অই আৰম্ভ কৰা সপোনটো । প্ৰথম আজি তই কৰিব লাগিব। পাছত সময় নহ'বগৈ ।
মই আৰম্ভ কৰিলোঁ । ক'লোঁ - আজি নিশা প্ৰায় ১২:০০ বজাত মই সপোনটো দেখিছিলোঁ । মই এখন বাছ আস্থানত ৰৈ আছিলোঁ । অকলে অকলে ৰৈ ৰৈ আমনি লাগিছিল । মানুহ নথকাও নহয় , আছিল বহুতো । কিন্তু প্ৰত্যেকে নিজৰ নিজৰ ভেমত ৰৈ আছিল । মোৰ ফালে কোনোৱে কেয়াকৈও চোৱা নাছিল । এনেদৰে প্ৰায় আধা ঘণ্টামান ৰখিলোঁ । হঠাতে মোৰ বয়সৰ ল'ৰা এজন এখন ৰিক্সাৰপৰা নামি আহিল । দেখাত বৰ সুন্দৰ । চাই থাকিলে চাই থাকিবই মন যায় । সাজ-পোছাকো পৰিষ্কাৰ-পৰিচ্ছন্ন । আহি মোৰ ওচৰত ৰ'লহি । মোৰ ফালে হাই বুলি মাত দি হাতখন আগবঢ়াই দিলে । মই কিন্তু একোৱেই নক'লো । হাই মানে কি মই নাজানো । সেইবাবে একো নক'লো । তাৰ মানে কি বুলি মোৰ তাক সুধিবলৈ লাজো লাগিছিল । মই তাতে লেটেৰা চোলা পিন্ধি আছিলোঁ । প্ৰায় পাঁচ মিনিট মান দুয়ো ওচৰা-ওচৰিকৈ নিৰৱে কোনেও কাকো নমতাকৈ ৰ'লোঁ । অলপ দূৰত দেখিলোঁ এজন ডেকা ল'ৰাই আন এজনক হাই বুলি হাত আগবঢ়াই দিয়াত আনজনেও হাই বুলি হাত মেলি দুয়োজনে হাত দুখন মিলাই দিছিল । তাকে দেখি ভাবিলোঁ, সিও মোক এয়াই কৈছিল।
মানে মই হাতখন আগঢ়াই ধৰিব লাগিছিল । এবাৰ লাজেৰে তাৰ চকুলৈ চালোঁ । দেখিলোঁ , সি মোক হাঁহি মাৰিছে । ময়ো হাঁহিলোঁ । সুবিধাকণ লৈ অলপ কাষ চাপি আহিল ।
" ক'লৈ যাবা তুমি ? " ---মধুৰ বচনে মোক সুধিছিল।
" ঘৰলৈ যাম ।"
" অ'---" , মোৰ উত্তৰ শুনি চিমিককৈ হাঁহি ক'লে ।
মই ক'লোঁ ----" বাছ এতিয়া নাহে । তিনি ঘণ্টাৰ পাছত আহিব ।" মই তাৰ মুখমণ্ডলত বেজাৰ দেখা পৰিৱৰ্তে এক আনন্দৰ আভা দেখিলোঁ ।
" হয় নেকি ? বহুত সময় ৰ'ব লাগিব দেখোন । আমনি লাগিলেহেঁতেন তোমাক লগ নোপোৱাহেঁতেন । অকলে অকলে কিমান ৰৈ থাকিলোঁহেঁতেন । ব'লা , ক'ৰবাত বহোঁগৈ । সৌ গছজোপাৰ তলতে ছাঁ ঠাই টুকুৰাত বহোঁগৈ ব'লা ।"
কথাবোৰ বৰ শুৱলা আছিল । শুনি ভাল লাগিছিল । মই কথাবোৰত বিৰোধ কৰাৰ সলনি কেৱল অ' উত্তৰ দি গৈছিলোঁ । গছজোপাৰ তললৈ গ'লোঁ । প্ৰায় আধা ঘণ্টা ধৰি বহিলোঁ । কিন্তু মাতবোল নাছিল । দুয়ো ওচৰা-ওচৰিকৈ বহি আছিলোঁ এখন ছবি কিতাপ চাই চাই । হঠাতে সি চিঞঁৰি উঠিল ---" এইটো চোৱা বন্ধু--------"
আনন্দৰ বিভোৰত অনৈচ্ছিকভাৱে সোঁহাতখন মোৰ কান্ধত তুলি গা ফালে টানি সাৱটি ধৰিলে । মই নিমাত হৈ ৰ'লোঁ । থৰ লাগি কিতাপখনৰ পৰিৱৰ্তে তাৰ নয়নজুৰিলৈ চাই ৰ'লোঁ । মোৰ ফালে নোচোৱাকৈ একান্ত মনে ছবিখনৰ বৰ্ণনা এনেদৰে দি গ'ল ---" চোৱা , এইখন অসম । আমাৰ ৰাজ্যখন । এইখন আমাৰ জিলা । আমি ইয়াতে আছোঁ । কিন্তু বৰ্তমান এইখন ঠাইত আছোঁ । এতিয়া আমি এইটো ৰাস্তাৰে যাম। "
হঠাতে মোৰ চকুৰলৈ চালে । দুয়োৰে চকুত চকু পৰিল । দুয়ো লাজৰ অনুভৱেৰে তল মূৰ কৰিলোঁ। সি মোক এৰি দিলে । লাহেকৈ মূৰটো দাঙি কয় ---" চৰি , বেয়া নাপাবা হাঁ । হঠাতে টানি ধৰিলো । চাগে বেয়া পাইছা ন । "
তাৰ মুখন ৰঙা-জঙা পৰি যাবলৈ ধৰিলে লগতে মুখমণ্ডলত বেদনাৰে আগুৰি ধৰিলে । ভাবিছিল , মই তাক বেয়া পাইছোঁ আৰু খং কৰিছোঁ । তাৰ এনে অৱস্থা দেখি আপোনা-আপুনি মোৰ অন্তৰতো দুখে বাহৰ পাতি ল'লে । লাহেকৈ মই ক'লোঁ---" নাই পোৱা । নাপাওঁ দিয়া । কিন্তু মোক বন্ধু ক'লা যে ? "
" কিয় ? বেয়া পাইছাঁ । নিজেই ওলাই গ'ল মনৰপৰা । বন্ধু বুলি মাতিলে বেয়া পাবা নেকি ? তোমাৰ লগত বন্ধু পাতিবলৈয়ে মন গৈছে । পাতিবা নে ? "
মোৰ মনৰলৈ আহিল মই হ'লোঁ এটা সাধাৰণ দুখীয়া ঘৰৰ ল'ৰা। সি ইমান ধুনীয়া সাজ-পোছাক পৰিধান কৰি আছে , হয়টো ধনী ঘৰৰ ল'ৰা । মোৰ লগত জানোঁ তাৰ মাক-দেউতাকে বন্ধু পাতিবলৈ দিব । অৱশেষত মই লাহেকৈ ক'লোঁ ---" মই দুখীয়া ঘৰৰ ল'ৰা । তুমি ধনী । তোমাৰ মা-দেউতাই জানো তোমাক মোৰ লগত বন্ধু পাতিবলৈ দিব ।"
" তোমাৰ লগত বন্ধু মইহে পাতিম, মা-পাপাই নাপাতে নহয় । মোৰ মা-পাপাই একো নকয় । তেখেতসকলে কয় সকলো মানুহ একেই । আমি নিজেহে মানুহক ভাগ বতৰা কৰি লওঁ । কাটিলে সকলোৰে ৰঙা তেজেই ওলাব । হ'ব পাৰে কাৰোবাৰ ছাল ক'লা , কাৰোবাৰ বগা আৰু কাৰোবাৰ মুগা । কিন্তু সকলো মানুহেই বন্ধু । বাদ দিয়া সেইবোৰ এতিয়া । আহা কিবা এটা খাওঁ ।"
মোক আকৌ সোঁহাতখনে গাপোট মাৰি ধৰিলে ।
" শুনা । মোক এৰি দিয়াচোন ।"
" কিয় ? বেয়া পাইছা ন ? "
" নহয় অ' , মানে চোৱা চোন মোৰ কাপোৰ যোৰ লেটেৰা । তোমাৰ যোৰ চফা । তোমাৰ চাফা কাপোৰ যোৰ লেটেৰা হৈ যাব নহয় বন্ধু । "
" অ' এইটো কথা ।"--দুয়োখন হাতে সাৱটি ধৰি ক'লে--- " এতিয়া নক'বা লেতেৰা হ'ব বুলি । কাৰণ লেতেৰা হওঁক বুলিয়ে তোমাক সাৱটি ধৰিছোঁ । মায়ে কয় কাপোবোৰ ধুই দিলে দাগবোৰ গুচি যাব । কিন্তু মনৰ দাগবোৰ নুগুচে । "
" বাৰু বাৰু এৰা এতিয়া নকওঁ ।"
" এয়া এৰিলোঁ । মোৰ বেগত খোৱা বস্তু আছে , ৰ'বা উলিয়াওঁ।"
বেগৰ চেইনডাল খুলি ওলিয়াই আনিলে এটা ব্ৰেড , এটা টিফিন । ব্ৰেডৰ পলিথিনৰ আৱৰণখন ফালি মোৰ ফালে আগবঢ়াই দিছিল ।
" খোৱা বন্ধু । এইটো পানী বটল । ৰ'বা ।" --- বুলি কৈ সি এখন ব্ৰেড লৈ মোক মুখত যাচে । মই হাঁহি মাৰি তাৰ হাতখনত ধৰোঁ । ব্ৰেডখনৰ একামোৰ খাই তাৰ মুখলৈ ঘূৰাই দিওঁ । সিওঁ এটা হৃদয়ৰ স্পন্দনত খুদিয়াই যোৱা হাঁহিৰে মুখখন মেলি একামোৰ খায় । কয় -" থেংকিইউ য়াৰ । "
আমি একেলগে দুয়ো বহি ইজনে- সিজনক এখন এখনকৈ খুৱাই দি দি ব্ৰেডটো খাই শেষ কৰি দিলোঁ । খাই উঠি সি ক'লে--- " ব'লা অলপ খোজকাঢ়ি যাওঁ ফিলখনৰ সৌ তালৈ । আমি দুয়োৱে ফিল্ডত পৰি থকা শিমলু কঁপাহবোৰ বুটলি বুটলি উৰুৱাই উৰুৱাই দৌৰিছিলোঁ । ভাগৰত সি মোৰ গাত ধৰি ক'লে ব'লা সেই কৃষ্ণচূড়া গছজোপাৰ তলত বহোঁ বন্ধু । ভাগৰ লাগিছে , ব'লা । দুয়ো গৈ ফিল্ডৰ কাষতে থকা কৃষ্ণচূড়া গছজোপাৰ তলত দীঘল দি ইজনে-সিজনৰ মূৰত মূৰ লগাই শীতল ছাঁত প্ৰতিশম ল'লোঁ । প্ৰলম্বিত গছৰ পাতবোৰক আঙুলিয়াই দি ক'লে ---" চোৱাচোন বন্ধু , সৌ সেউজ পাতবোৰলৈ, বতাহে কেনেকৈ কোবাইছে । পাতবোৰৰ গাত কি দুখ আছেনো । পাতবোৰৰ অনিচ্ছাৰ স্বত্তেও প্ৰৱাহিত সমীৰণে সিহঁতক ডালৰপৰা আঁতৰাই নিব বিচাৰিছে । বন্ধু , আমাৰ জীৱনতো এনে দিন সমাগত হ'ব পাৰে । সেয়ে আমি একত্ৰিতভাৱে ধৰ্য্যসহকাৰে সমস্যাক সমাধান কৰিবলৈ সাজু হ'ব লাগিব। জানা -- মায়ে কৈছিল জীৱনত বহুতো প্ৰতিৰথ আহে আমাক বিধস্ত কৰিবলৈ । কিন্তু মই তোমাক অঙ্গিকাৰ দিছোঁ--- সৌ কালজয়ী ৰঙা প্ৰদ্যুত বিকশিত অৰ্চিমান আৰু চৌদিশে প্ৰৱাহিত মৃদু সমীৰণক সাক্ষী কৰি প্ৰময়ে মোক আগুৰি ধৰিলেও দৰদত তোমাক ত্যাগ নকৰোঁ । "
দূৰৈৰলৈকে তাৰ মাতটো প্ৰৱাহিত হৈছিল । প্ৰৱাহিত ধ্বনিয়ে প্ৰতিধ্বনি সৃষ্টি কৰি মোৰ কাণলৈ লৈ আহিছিল এক মধুময় সংগীতৰ বাণী । শুনি খুবেই ভাল লাগিছিল । কবিতা আবৃত্তিৰ স'তে মধুৰ সংগীতৰ লয়-
তালে বায়ুত যি ৰূপ সজ্জা সাজে , তাৰ কণ্ঠই সেই ৰূপ সজ্জাই লৈছিল । মই থিয় হৈছিলোঁ । সিও থিয় হৈ হাতৰে সকলো দেখুৱাই দেখুৱাই প্ৰকৃতিৰ ৰূপৰ বৰ্ণনাৰে নিজৰ প্ৰতিজ্ঞা দি গ'ল । মই নিৰৱ শ্ৰোতা হৈ মাথোঁ তাৰ আমোদ ল'লোঁ । শেষত মনলৈ ধৰণা আহিল ইমান সুন্দৰকৈ কথাবোৰ কৈ পেলায় । মই দেখোন একোৱেই ক'বই নাজানো । মই তাৰ ফালে চাই ৰ'লোঁ । মনত বহুবোৰ ভাবে খলকণি দি আছিল যেন ময়ো তেনেদৰে কওঁ এক অলংকাৰ লগায় কিন্তু মনলৈ সাহস নাহিল । মোৰ মনৰ অনুভৱৰ কথা সি অনুভৱ কৰিছিল । মোৰ পাছফালে গৈ কঁকালত ধৰি মোৰ কান্ধত তাৰ থুতৰিটো থৈ লাহেকৈ কৈ উঠিল ---" তুমি কিবা ক'ব বিচাৰিছা নেকি বন্ধু ? "
" উম, কিন্তু মনৰ পৰাই নোলায়ে দেখোন । ক'বলৈ বহুত কথা মন যায় , কিন্তু নোৱাৰোঁ অ' । তুমি যে মনৰ কথাবোৰ ইমান ধুনীয়াকৈ কৈ দিয়া । জানা --- শুনিলে শুনি থাকিবলৈ মন যায় । তোমাৰ দৰে মই কথা ক'ব নাজানো , কিন্তু তোমাৰ দৰে ময়ো তোমাক বিচাৰোঁ । মনটোৱে কৈ আছে তোমাক এৰি নিদিওঁ । ময়ো কথা দিলোঁ তোমাক কেতিয়াও পাহৰি নাযাওঁ , সদায় একেলগে থাকিম । মনৰ সকলো কথা তোমাক খুলি কম। তুমি ক'ত শিকিলা ইমান ধুনীয়াকৈ কথাবোৰ ক'বলৈ । তোমাৰ যি হাঁহি , মৃত্যুক সাৱটি থকা ৰুগীয়ে দেখিলে আৰু শুনিলেও বিষাদৰপৰা পৰিত্ৰাণ পাব । "
" তুমি যে কোৱা আৰু য়াৰ । পিছে এয়া মাৰ দান ।" -- এই বুলি কৈ সি অলপ আগলৈ গৈ মোৰ সম্মুখত থিয় হ'ল । কবিতাৰ আবৃত্তিৰে কৈ গ'ল ----
মেদিনীৰ প্ৰান্তে প্ৰান্তে
তোমাৰ বাণী বা স'তে ব'ব
তোমাৰ বাণী শত শত জনৰ সফলতাৰ আমোঘ অস্ত্ৰ হ'ব।
তমসা দেখি দীপ্তি আনিব ।
এয়ানো মোৰ কি ?
তোমাৰ বাচ্যতকৈও সামান্য ।"
" শুনি মোৰ হাঁহি উদয় হ'ল । খলখলাই হাঁহি আনন্দৰ উল্লাসত তাৰ কঁকালত ধৰি লৈ দাঙি এপাক ঘূৰাই দিলোঁ ।
আনন্দৰ সোঁত থমকি ৰ'ল । বাচ আস্থানত আহি বাছখন ৰ'ল । পোন্ধৰ মিনিটৰ ভিতৰত বাছখন গমন কৰিব। কনডাক্তৰে চিঞঁৰি আছে । শুকাই থকা গছ এজোপাই কেতিয়া ঠন ধৰি পাতে -পুষ্পই ভৰি পৰিল গমেই নাপালোঁ । বেলিফুলে পাহি মেলি আকৌ জাপ দিলে। সুগন্ধিৰ গোন্ধও হ্ৰাস হ'ল ।মোৰ হৃদয়তো জলৰ এটি নিজৰা সৃষ্টি হ'ল । কিন্তু নিজৰাৰ জলে হৃদয়খনক প্লাৱিত কৰিছিল যদিও বহি:প্ৰকাশ হ'বলৈ মই নিদিলোঁ ।
বিদায় পৰত ভগা স্বৰে ক'লে ---" আজি যাওঁ হা , দুখ নকৰিবা । আকৌ লগ পাম । তেতিয়া কেতিয়াও এৰি নিদিওঁ আৰু দুখো নিদিওঁ । এয়া তোমাক কথা দিলোঁ । চোৱা সৌ বগলী জাকলৈ সিহঁতেও ঘৰলৈ ঘূৰি গৈছে । আমাৰো ঘূৰমোৱা হ'বলৈ সময় হ'ল । সেয়ে , ব'লা যাওঁ । মনত দুখ লাগিছে তোমাৰ নহয়নে ? মোৰো বেয়া লাগিছে । কিন্তু কি কৰিম যাবইটো লাগিব ঘৰলৈ । নাকান্দিবা , তুমি কান্দিলে ময়ো কান্দিম । হে প্ৰভু --- পাহৰিয়ে গ'লোঁ নহয় , মায়ে দি পঠিয়াই দিয়া টিফিনটো খাবলৈ । আহা খাওঁ একেলগে ।"
টিফিনটো খুলি মোক এটুকুৰা ৰুটি খুওৱাই দিয়ে । ময়ো এটুকুৰা ফালি তাক খুওৱাই দিলোঁ । দুয়ো ৰুটিবোৰ খাই শেষ কৰিলোঁ । ইয়াৰ পাছত দুয়ো বাচ আস্থানলৈ আগবাঢ়ি গ'লোঁ । ইজনে-সিজনক সাৱটি অলপ সময় ৰ'লোঁ । সিও মোক এৰি দিব খোজা নাছিল , ময়ো এৰি দিয়া নাছিলো । কিন্তু সময়ৰ টিকনিয়ে আমাক পৃথক কৰিলে । শেষত দুয়োৰ এটাই মাত আকৌ সোনাকালে লগ পাম । কেতিয়াও পাহৰি নাযাওঁ । দুয়ো দুখন বাছত গৈ বহিলোঁ ।
বাছখনত বহি থাকোঁতেই টোপনিৰ সাৰ পাই বাস্তৱ জগতত চাক্ষৰ পৰিল । স্বপ্নৰ বন্ধুক বাস্তৱত পোৱাৰ আশা পুহি ৰাখিলোঁ । বন্ধুক পোৱাৰ উদ্দেশ্যেৰে বৃহস্পতিবাৰক উপবাসৰ বাৰ হিচাপে মানি চলিলোঁ । লগৰ সকলোকে ক'লোঁ সপোনৰ বন্ধুজনক নিশ্চয় লগ পাম আৰু তাৰ লগতে বন্ধু পাতিম ।লগৰবোৰেও ক'লে লগ পাবি । তই তাক কৰোবাত দেখিছ ।সেইবাবে সপোনতো দেখিছ । সি এই পৃথিৱীৰ মানুহ । যোগেশ্বৰহঁতে সদায় মোক জোকাই থাকে সপোনৰ বন্ধুক নাপাবি আমাক পৰীক্ষাত নেদেখুৱালে । কেতিয়াবা তোৰ সপোনৰ বন্ধুৰ নামত এটো কৰিবই লাগিব বুলি কৈ কিছু কামো কৰোৱাই লয়। সিহঁতৰ ধেমালিয়ে ; কিন্তু মোৰ মনে আৰু এগুণ উৎসাহে পায় । সপোনৰ বন্ধুজনক লগ পোৱাৰ আশাৰে হাপজান চাৰি আলি হাই স্কুলত নামভৰ্তি কৰিলোঁ ।
✍️মিণ্টু দোলাকাষৰীয়া
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ