কথা আছিল - এন হক ( জান)

কথাবোৰ বিষ হয় 

আপোন হয় পৰ 

জীৱন মায়া বিষাদস্নাত মৰিশালিত 

উৰুলি বজায় । 

বাঁহীৰ ছেৱে ছেৱে নাচিবি তই 

ওঁঠত সুৰ তুলিবি 

মোৰ অনুৰাগৰ স্বৰলিপিত । তই ৰাধা হ'বি 

মই কানাই 

বৃন্দাবন মুখৰিত কৰি গোপিনীৰ চিত্ত চুৰাই 

মোৰ বুকুত মুখ গুঁজিবি । 

স্বপ্নৰ অগোচৰ 

আকাশৰ দৰেই সলালি মন-  

কোন নাৰীয়ে 

(সকলো নাৰী তোৰ দৰে নহয় কিজানি)

কাৰ বুকু ভাঙি কাৰ কলিজা জুৰায় 

কোনে জানে .....

ঠিক চৰাইৰ দৰেই 

যি গছৰে ঠানি পায় তাৰেই ছাঁত জিৰায় । 

প্ৰতিশ্ৰুতিবোৰ ফাঁচীকাঠত ওলোমাই দি 

জঁকাৰ সৈতে প্ৰণয় পাশত 

বুকু উজাৰি সুখী হয় প্ৰৱঞ্চনা ।

কথা আছিল 

সেউজীয়া কৰাৰ, মোৰে বুকুৰ পথাৰ 

কাতিয়া বানেওজে ধুই নিয়ে 

মোৰ পথাৰ । 

এতিয়া উইঁচিৰিঙাৰ কুৰুলিত মেটেকাৰ ফুল 

কলিজাত মাথো আক্ষেপ 

জন্ম দিয়া পৰিস্থিতিৰ 

মই দাসত্ব কৰিছো ।

✍ এন হক ( জান)