অন্তৰ্দয়-ঋকশিখা কাশ্যপ

 নীলা আকাশেৰে সৰগলৈ বাট পোনাইছিলোঁ

মেঘবোৰে বিজুলী ঘনাই মাৰিছিল

সাউদৰ পুতেকেও আনফালে নাওঁ মেলিছিল

একো এটা বিচাৰি নাপাই বাদুলি মৰা

 বাটুলিৰে মেঘবোৰ নিকাইছিলোঁ ।

তেজীমলাই লাও হৈ মাহীমাকক বিনাইছিল 

ঔ কুঁৱৰীয়ে মাকৰ পিছে পিছে বাগৰিছিল

চম্পাৱতীক মাহ-হালধিৰে নোৱাইছিল

ফুলকোঁৱৰে কাঠৰ ঘোঁৰাত উঠি আহিছিল 

সকলোবোৰ মই সৰগৰ পৰাই চাই আছিলোঁ ।

তৰাৰ বেশত মনে বিচৰাজন আহিছিল 

লক্ষ তৰাৰ মাজত তেওঁক চিনিবকে পৰা নাছিলো

অভিমান এবুকুৰে তেওঁ আঁতৰি গৈছিল 

বুকুত জুই একুৰা জ্বলিছিল বিৰহ-বেদনাৰ

বিশাল শূন্যতাত মোৰ হিয়া-বিননি উলটিছিল ।

✍️ ঋকশিখা কাশ্যপ

 নলবাৰী মহাবিদ্যালয়

নলবাৰী