ভোক~কবিতা-অমৰজ্যোতি সত্যপ্ৰিয়

জুইয়ে দহে বুকু

তৰাং হয় ভৰষাৰ নদী , 

মাছৰোকা নাই

নাই , নাও আৰু নাৱৰীয়া

সাত সাগৰৰ পানীয়েও নুনুমাই

জুইয়ে দহা বুকু ।

পানীৰ সোঁতত দৰিকণা মাছবোৰে খেলে

ঢৌত উটে ,

ক্ৰমাৎ টঙীজালৰ ভোকটো উজাই আহে ,

ঢৌ আৰু মাছ একেলগে জালত পৰে ,

তিতাৰামে হাঁহে

হাঁহে তাৰ ল'ছালী হালে

নিশাৰ ভাতমুঠি মোকলাত তাৰ বুকু শাঁত পৰে ।

চৰুৰ তলৰ জুইকুৰা বঢ়াই

দালিমিয়ে পেটত গামোচা বান্ধে ,

ভাততকৈ পানী বেছি ৰান্ধে ,

শিল পৰিলেও ক্ষয় হোৱা পেটত

জুই হৈ ভোকটো বাঢ়ে , 

চকুৰপানীবোৰ চকুতে শুকাই

গোট মাৰি বৰফ হয় জীৱন ।

সিহঁতৰ পৃথিৱীত জোনটো জুই হৈ জ্বলে

আশাবোৰ জোনাকী পৰুৱা হয়

জ্বলি জ্বলি নুমাই , নুমাও নুমাওকৈ জ্বলে , তথাপি সিহঁত জীয়াই থাকে ,

মাথো

 জীৱনে জুই হৈ দঢ়ে ।

✍  অমৰ জ্যোতি সত্যপ্ৰিয়