গৰল~কবিতা-আকাশ দাস

তেনেকৈ নাহাঁহিবাচোন,

তোমাৰ হাঁহিটোত যে সপোন জাগে।

এই হাঁহিটোতেই কম্পিত হৈ উঠে বাস্তৱৰ ভেটি;

জীৱন হৈ পৰে এখনি ৰোমাণ্টিক উপন্যাস।

তেনেকৈ নেচাবাচোন,

তোমাৰ চাঁৱনিয়ে খুঁচৰি দিব পাৰে আধা শুকোৱা ঘা টুকুৰা,

কাজলৰ নিখুঁত আখৰবোৰে পুনৰ মলিয়ন কৰিব পাৰে মোৰ উকা কেনভাছখন।

তেনেকৈ নেমাতিবাচোন,

পুনৰ পিছলিব পাৰো তোমাৰ আধাভঙা কণ্ঠত,

ৰিজাব পাৰো তোমাক কল্পনাৰ লগত।

পুনৰাই পৰি যাব পাৰো প্ৰেমত,

আধা-শুকোৱা ঘা টুকুৰাত লাগি যাব পাৰে গৰল।

✍️আকাশ দাস,নলবাৰী