পিতাইৰ জীৱন-বুদ্ধেশ্বৰ মাহালী

পিতাইৰ হাড়ভঙা কষ্টবোৰ দেখি আহিছোঁ ,

দেখি আহিছোঁ তেওঁৰ ডাঠ কলিজাৰ সাহসবোৰ ;

চাহপাতৰ আভৰণে তেওঁৰ হাতদুখনো ৰঙচুৱা কৰিলে ,

চালবোৰ তেওঁৰ ক্ৰমশঃ কোঁচ খাই আহিলে!!

যেন পুৰণি মেচিন এটাৰ বয়স সম্পূৰ্ণ হৈছে!!

পিতাইৰ এতিয়া প্ৰায় তিনিকুৰি ;

তেওঁৰ বেঁকা ৰাজহাড়ে কঢ়িয়াব নোৱাৰে নিমখ-চাহৰ বগীটিঙৰ ভাৰবোৰ ;

তেওঁৰ যেন ভীষণ কষ্ট বাগানৰ সৌ দূৰণিত পিয়াহত আতুৰ হৈ থকা চম্পা-বুধুৱাক এটুপি নিমখ-চাহ দিবলৈ ;

হ'লেও থমকি নৰয় ; পুৰণি গামোচাখনেৰে ঘামৰ টোপালবোৰ মচি অক্লান্ত হৈ পূৰাই যায় তেওঁৰ দায়িত্ব!!

পিতাই নিৰ্ভীক হ'বলৈ শিকালে...

মেনেজাৰ চতুৰ , চাহেব দিনকণা ,

নেদেখে পিতাইৰ ভিকহু জীৱন ,

নেদেখে তেওঁৰ যন্ত্ৰণা!!

তেওঁলোকে এৰি দিব নোখোজে পিতাইৰ নিপুণ হাতদুখন , তেওঁলোকে এৰি দিব নোখোজে পিতাইৰ দৰে হাজাৰটা হোজা জীৱন!!

তেওঁলোক খাপ পাতি ৰৈ থাকে ,

তেওঁলোকে সুযোগবোৰ বিচাৰি ফুৰে লাঞ্চনা আৰু বঞ্চনা ক'ত কেনেকৈ সুলভ...

সঁচাকৈয়ে ; বৃটিছৰ সূত্ৰত যেন এই নিৰীহ জনতাৰ ইচ্ছা-অভীপ্সাবোৰ চাহগছৰ দৰেই কটা গৈছে ,

প্ৰতিপলে- প্ৰতিখোজে...বৃটিছ যেন আজিও পদে পদে...

আইয়ে সপোন দেখিব কেতিয়া ;

আইয়ে জীৱন দেখিব কেতিয়া ;

তেওঁ কলম ধৰিব নাজানে ,

তেওঁ কটাৰি চলাব জানে ,

তেওঁৰ আট্টালিকাৰ সপোন নাই ,

ভঙা ছাতিৰ তলতেই জীৱন বিচাৰি পায়...

আকৌ ; সপোন দেখিব কেতিয়া ;

সময়বোৰ বাগানৰ গলিত কটায় ,

কিমান যে শুনিব চৰ্দাৰ-মহৰীৰ গালি ,

কিমান যে সহিব ভিকহু জীৱনৰ গাঁথা ,

আইৰ যেন এটাই সপোন ,

কেনেকৈ নিৰিখ পূৰাম , কেনেকৈ টুকুৰি ভৰাই সেউজীয়া গোটাম...

যেন পেটৰ বাবেই আজিও বাধ্য...

মোৰ আই আৰু পিতাই...

✍🏻বুদ্ধেশ্বৰ মাহালী