জীৱন এক বিশাল সংগ্ৰাম-মফিজুল হক ভূঞা

সাতুৰি নাদুৰি অতিক্ৰম কৰিছো

জীৱনৰ বৰ লুইতখন;

নাজানো ,কিমান গভীৰ এই জীৱন সমূদ্ৰ ।

কেতিয়াবা নিৰুত্তৰ হৈ ৰও

একোটা প্ৰশ্নবাণত,

স্থবিৰ হৈ পৰে মোৰ ভাৱনাৰ সুঁতি ।

জীৱনৰ অৰ্থ কি ?

এয়াই প্ৰসংগ মৌনতাৰ ।

প্ৰায়েই আধৰুৱা হৈ ৰয়

মোৰ উত্তৰৰ শব্দমালা ।

মতিভ্ৰম হৈ পৰো অৰ্থ বিচাৰি জীৱনৰ !

এটা সপোন দেখিছিলো

মায়াময় অন্ধকাৰৰ কোনোবা এটা ক্ষণত

আৰু নাম দিলো তাৰ সংগ্ৰাম ।

ৰঙা নীলা আশাবোৰ ভাঁহি ফুৰিছিল

সুনীল আকাশৰ এটা আছুতিয়া কোণত ।

ধ্বনিত হৈছিল মনৰ বেটুপাতত থকা কবিতাবোৰ

ছন্দহীন একোটা গান হৈ ।

অসীমত দেখা পাইছিলো মোৰ পোৱা নোপোৱাৰ তালিকা ।

আশাফুলৰ বীজবোৰ অংকুৰিত হৈ উঠিছিল ক্ৰমে

আৰু কুসুমিত হৈছিল কলিবোৰ ।

উৰি উৰি উপভোগ কৰিছিলো

পৰীৰ দেশৰ ৰংমেলা ।

কল্পনাতীত আছিল মোৰ বাবে সেই অভিশপ্ত ছবি

য'ত ধ্বংস হৈছিল মোৰ সপোনৰ এটা এটা খণ্ড ।

সংঘৰ্ষ কৰিছিলো কঠোৰ ডাঁৱৰৰ সতে,

আৰু নামি পৰিছিলো এটা সংগ্ৰামত,

নাম যাৰ জীৱন ।

🖋️মফিজুল হক ভূঞা