আকাশ-পুলক উপাধ্যায়

আকাশ খন সকলোৰেই প্ৰিয়, 

দিনত সূৰ্যৰ পোহৰ 

নিশা তৰাৰ তিৰবিৰণি 

আকাশতেই দৃশ্যমান ।

বৰষুণত তিতি ও ভাল লাগে,

মুক্ত আকাশৰ তলত 

অকলশৰে বহিও ভাল লাগে,

স্বপ্নৰ পৃথিৱীত বিভোৰ হৈ 

আকাশ খন নিচেই কাষত থকা যেন লাগে ।

আকাশত পাৰৰ দৰে উৰিব মন যায় ,

চিলনীৰ দৰে ফুৰিব মন যায় ।

    

  নিশা গভীৰৰ পৰা গভীৰলৈ গতি কৰে , 

আকাশৰ তৰাই স্বপ্নৰ পাখা মেলে ।

সৰুতে চান্দা মামাৰ কাহিনী শুনি আকাশত থকা জোনটো লৈ চাই থাকো , 

আৰু আজি আকাশৰ জোনটি লৈ চালে নষ্টালজিয়া 

হৈ পৰে এই মন ।

কাৰোবাৰ বাবে তৰা বুটলিবলৈ আকাশলৈ যাবলৈ হাবিয়াস ৰাখিছিলোঁ , 

কিন্তু আজি জীৱনটোৱেই হাস্যকৰ হৈ ৰ'ল ।

আকাশ আজি হঠাৎ ভাল নলগা হ'ল !

আকাশখনৰ দৰে স্বচ্ছ পৃথিৱীত কোনোৱেই নাই ,‌

সকলো ক'ৰবাত নহয় ক'ৰবাত ভেজাল , 

সেয়ে আকাশখনলৈ চাই ঈৰ্ষা জাগে !

আকাশৰ দৰে সকলো স্বচ্ছ হোৱা হ'লে , অপৰাধ শব্দ নাথাকিলহেঁতেন অভিধানত ।

আকাশৰ দৰে সৌন্দৰ্যই সকলো হোৱা হ'লে

নাথাকিলেহেঁতেন  ধনী-দুখীয়াৰ খেল ,  

এমুঠি অন্নৰ হাহাকাৰ ।

তথাপিও

আকাশ লৈ চালে স্বপ্নই পাখা মেলে , 

জীৱনে ঘেৰি ধৰে।

             ✍️পুলক উপাধ্যায়,

                  দৰং