অচিনাকী বাটটোৰে অহা- যোৱা কৰোতে-কবিতা~ দেৱশ্ৰী ওজা বৰা

অচিনাকী বাটটােৰো অহা যোৱা কৰোতে

এদিন মই তোমাক লগ পাইছিলোঁ ৷

কাৰ বাবে তুমি ৰৈছিলা ,

দূৰৈৰ সেই কেকুঁৰিটোত মই জনা নাছিলোঁ ৷

লাহে লাহে তোমাৰ অনুভৱবোৰে মোক 

বাৰুকৈয়ে আমনি কৰিব ধৰিলে ,

দিনৰ পিছত মাহ বাগৰিবলৈ ধৰিলে ,

এতিয়া তোমাক লগ কৰাটো ,

মোৰ যেন নিত্য কাৰ্য হৈ পৰিল ,

কোনোবা এদিনো যদি তোমাক লগ নাপাওঁ,

মোৰ বুকুখনে বৰকৈ কান্দিব ধৰিলে জানা ,

তথাপিও অপেক্ষা মোৰ মাথো ,

মই তোমাৰ হোৱাৰ , 

তোমাৰ পিছে মোলৈ ,

হেঁপাহবোৰ কিমান মই বুজি পোৱা নাছিলো ৷

হঠাৎ ক’ৰবাৰ পৰা অহা অচিন ৰোগে,

পৃথিৱীত বহুত প্ৰাণ কাঢ়ি নিলে ,

আজি যে মই সেই কেকুঁৰিটোলৈ গৈছিলোঁ,

মই গমেই পোৱা নাছিলোঁ ,

ভগৱানে তোমাকো সেই অচিন ৰোগটো দি,

দুদিনতে আমাৰ মাজৰ পৰা লৈ গ’ল জানা ৷

এতিয়া মই বৃভ্ৰান্তিত ,

মৰ্মাহত মই বলীয়া হ’ম কিজানি ,

তুমিযে কাষত নাই ,

ভগৱানে কিহৰ পৰীক্ষা ল’লে ,

মোক যে তোমাৰ পৰা একেবাৰে কাঢ়ি নিলে ৷

🖋️দেৱশ্ৰী ওজা বৰা