অনুভূতি ০২-মেৰী তিগ্গা

তাইৰ সকলো অভাৱবোৰ দেউতাকে পূৰণ কৰি গৈছিল।  তাইৰ দেউতাক ওচৰৰ কাৰ্যালয় এটাত কাম কৰিছিল আৰু তাৰ  পৰা পোৱা টকাৰে  ঘৰ -সংসাৰ চলাইছিল ।  হাইস্কুল শিক্ষান্ত পৰীক্ষাত মণিয়ে প্ৰথম শ্ৰেণীত  উত্তীৰ্ণ হোৱাত তাইক দেউতাকে চহৰৰ  এখন ভাল কলেজত  নামভৰ্ত্তি কৰালে । মণিয়ে  সেই কলেজত মনযোগ দি ভালদৰে পঢ়িবলৈ ল'লে । একাদশ শ্ৰেণীত  তাই প্ৰথম স্থানত উত্তীৰ্ণ হ'ল । এই কথা শুনি  তাইৰ দেউতাকে ওচৰ-চুবুৰীয়াক  মিঠাই  খুৱালে। এইদৰে সিহঁতৰ  ঘৰ-সংসাৰখন সুন্দৰভাৱে  চলি আছিল।  কিন্তু হঠাৎ  এদিন এটা ঘটনাই সিহঁতৰ ঘৰখনলৈ  অন্ধকাৰ  নমাই আনিলে ।                        সেইদিনা আছিল সোমবাৰ। মণিৰ দেউতাক ওচৰৰ বজাৰ এখনলৈ গৈছিল আৰু বজাৰৰ পৰা শাক-পাচলি কিনি আনি বাৰাণ্ডাত বহি জিৰণি লৈ আছিল ।  মীৰাই পানী এগিলাচ আনি দিলে ।  দুপৰীয়াৰ সাজ  খাই  তামোল  এটুকুৰা খাওঁতে  হঠাৎ মণিৰ দেউতাকে কাহিবলৈ ধৰিলে । লৰা-লৰিকৈ মীৰাই  পানীত নিমখ অকণ মিহলাই খাবলৈ দিলে । কিছু সময়লৈকে  ৰাহুল ঠিকেই আছিল কিন্তু সন্ধ্যা হোৱাৰ লগে-লগেই  আকৌ জোৰেৰে কাহিবলৈ আৰম্ভ  কৰিলে । এই  অৱস্থা দেখি মীৰাই  তেওঁক ওচৰৰ  হস্পিটেললৈ লৈ গ'ল ।  ডাক্তৰে  ৰাহুলৰ পৰীক্ষা  কৰি চালে আৰু এৰাতি ইয়াতে থাকিব  লাগে বুলি ক'লে । মীৰাই মণিক ফোন কৰি সকলো কথা বিৱৰি ক'লে।  দেউতাকৰ খবৰ পাই মণিয়ে আহিব বিচাৰিলে  কিন্তু সন্ধ্যা  হোৱাৰ বাবে হাক দিলে। মণিয়ে মঙ্গলবাৰে ৰাতিপুৱা অহাৰ  সিদ্ধান্ত  ল'লে । ৰাতিটো মণিৰ দেউতাক ঠিকেই আছিল । মীৰাই কাষতে শুই আছিল । প্ৰায় ৪.০০ মান বজাত ৰাহুলে আকৌ কাহিবলৈ আৰম্ভ  কৰিলে । মীৰাই  কাহি থকা শুনি ততাতৈয়াকৈ শুৱাপাটী এৰিলে আৰু পানী এগিলাচ খাবলৈ দিলে  । তথাপিও কাহি থকা দেখি  মীৰাই ডাক্তৰক মাতিবলৈ বেগাই লৰ   মাৰিলে ।  ডাক্তৰ বাবু অহালৈকে  মণিৰ দেউতাকে এই পৃথিৱীৰ পৰা  বিদায় ল'লে । ডাক্তৰে আহি দেখে  যে মণিৰ দেউতাক আৰু  ইহ সংসাৰত নাই আৰু মীৰাক এই কথা জনালে । এই কথা শুনি মীৰাই হুক্ হুকাই কান্দিবলৈ আৰম্ভ  কৰিলে  আৰু অলপ সময়ৰ পাছত তাই মণিক ফোন কৰিলে । মণি তেতিয়া শুই আছিল । মোবাইলটো বাজি উঠাত  তাই  ৰিচিভ কৰিলে । মীৰাৰ মুখৰ পৰা তাইৰ দেউতাক  আৰু নাই এই কথা শুনি জোৰেৰে

কান্দিবলৈ  আৰম্ভ কৰিলে ।

তাইৰ সহপাঠী  ৰুণজুনে তাইক সান্ত্বনা  দিবলৈ ধৰে। মণি  আৰু ৰুণজুনে দুয়ো গাঁৱলৈ যোৱাৰ ব্যৱস্থা কৰিলে । ইফালে হস্পিটেলৰ পৰা ৰাহুলৰ নশ্বৰ  দেহটো ঘৰলৈ অনা হ'ল । মণিয়ে  ঘৰ আহি পোৱাত তাইৰ দেউতাকৰ  নশ্বৰ  দেহক সাবটি কান্দিবলৈ  ধৰিলে । মীৰা আৰু  ৰুণজুনে তাইক ধৰি  সান্ত্বনা  দিবলৈ ধৰিলে । কিছু  সময়ৰ পাছত  তাইৰ দেউতাৰ  অন্ত্যেষ্টিক্ৰিয়া কৰা হ'ল । মণিয়ে  কিছু  সময়ৰ পাছত  নিজৰ মনক  নিজেই ভাবি ভাবি সান্ত্বনা  দিছে যে মানুহ মৰণশীল , এদিন নহয় এদিন সকলোৱে এই সংসাৰ এৰি যাবই লাগিব। জন্ম হ'লে  মৃত্যু নিশ্চয়  হ'ব।  এই অনুভূতিৰ দ্বাৰা  পৰৱৰ্তী সময়ত  মণিয়ে  পঢ়া-শুনা ভালদৰে কৰি গৈ থাকিল । এদিন  তাই  চাকৰি  পালে  আৰু  সুখেৰে জীৱন নিৰ্বাহ  কৰিবলৈ ধৰিলে ।

          

✍️মেৰী তিগ্গা

     টংলা