আগতে গাঁৱৰ বেছি ভাগ মানুহৰ ঘৰবোৰ আছিল কেঁচা মাটিৰ । বেৰবোৰ বাঁহৰ । ওপৰত টিনপাতৰ সলনি খেৰ । ভেটিটো ওখকৈ সজা ঘৰটোৰ আৰাম সুকীয়া । সেই ঘৰৰ বেৰৰ চুক কাটি নাইবা বেৰৰ তলত সিন্ধি দি অৰ্থাৎ গাঁত খান্দি চোৰে গৃহস্থৰ ঘৰৰ সোণ - ৰূপৰ অলংকাৰ , কাপোৰ - কানি ,কাঁহী - বাটিকে ধৰি বহুত মূল্যৱান সামগ্ৰী লৈ যায় । গৃহস্থই টোপনিত লালকাল দি থাকোঁতে গমেই নাপায় ।কেতিয়াবা এনেদৰে হোৱা চুৰি কাৰ্যৰ বাবে গৃহস্থই চোৰ ধৰিবৰ বাবে নানা পৰিকল্পনা কৰে বা বুদ্ধি সাজে । পিছে সময়ত কোনো কামত নাহে । সেয়ে কোৱা হয় .....
"চোৰ গ'লে বুদ্ধি বৰষুণ গ'লে জাপি।"
চোৰে যিমান যি কৰিলেও নিজৰ প্ৰকৃতিৰ ( স্বভাৱ ) সলনি নহয় । সেয়ে
কেতিয়াবা আকৌ মানুহে কয় ....
"চোৰে নেৰে চোৰ পৰকিতি,
কুকুৰে নেৰে ছাই,
যাৰ যি পৰকিতি আছে
মৰিলে লগত যায়।"
" চোৰক মোৰে পায় । "
" চোৰক ঘৰ ৰখীয়া পতা । "
" চোৰেহে চোৰৰ ঠেং দেখে। "
আমি সৰু হৈ থাকোঁতে গাঁৱৰ মানুহৰ মুখত বহুত চোৰৰ কাহিনী শুনিছিলোঁ । কিছুমান কথা অবিশ্বাস্য যেন লাগে । "ত্ৰিনয়ন দাৰোগাৰ বিচাৰ " নামৰ সাধুকথা এটালৈ কেতিয়াবা বৰ মনত পৰে । দাৰোগাৰ নামটো বেলেগ। তেওঁ চোৰ ধৰাৰ দক্ষতাৰ বাবেহে ত্ৰিনয়ন নাম পাইছিল । চোৰ সহজে ধৰিব পাৰে । মোৰ স্মৃতিয়ে কিমান ঢুকি পায় নাজানো । ৰিণিকি ৰিণিকিকৈ সাধুকথাটো মনত পৰিছে ।
গাঁৱৰ চোৰবোৰক দাৰোগাই সহজে চিনি পায়। এদিন এখন গাঁৱত তেওঁ চোৰ ধৰাৰ দায়িত্ব পালে । ৰাতিপুৱাই চোৰ এটা ধৰিবলৈ দাৰোগা আহিল । গৃহস্থৰ ঘৰলৈ আহি পিৰালিতে থকা দীঘল বেঞ্চ এখনতে বহি ইফালে সিফালে চকু ফুৰাইছে । চোতালৰ মূৰত থকা কেইজোপামান তামোল গছত টোকোৰা চৰাইৰ বাহ ওলমি আছে । তেওঁ একান্ত মনে গছকেইজোপালৈ চকু দিলে । হঠাতে গৃহস্থৰ খবৰ লোৱাত গম পালে যে শুই উঠাই নাই । ঘৰৰ মানুহক দাৰোগা আহিছে বুলি ক'বলৈ কোৱাত গাত কাপোৰ এখন লৈ গৃহস্থ বাহিৰ ওলাল । সেইদিনা কাপোৰ লোৱাৰ বতৰ নহয় । দাৰোগাৰ গা চেবালে । থাপ মাৰি গাৰ কাপোৰখন এৰুৱাই দিয়াত বুকুৰ ছাল ছিগি ৰঙা মঙহ ওলাই থকা দেখিলে । সিয়েই চোৰ বুলি তেওঁ সকলোকে জনালে । তাক চোতালৰ মূৰত থকা নিদিষ্ট তামোল গছ এজোপাত উঠি ওলমি থকা টোকোৰা চৰাইৰ বাহ এটা নমাই আনিবলৈ ক'লে ।
ওচৰ - চুবুৰীয়া সকলো আচৰিত । হঠাতে কি হ'ল বুলি । বাহটো নমাই অনাত দেখিলে যে সঁচাকৈয়ে সেই বাহটোতে তেওঁ বিচাৰি ফুৰা চুৰি হোৱা অলংকাৰ কেইপদ আছে । সকলোৱে দাৰোগাৰ চোৰ ধৰাৰ কাহিনী জানিব খোজাত তেওঁ বুজালে ... বাহকেইটালৈ তেওঁ চাই থাকোঁতে হঠাতে দেখিলে যে এটা বাহলৈ চৰাই যোৱা নাই । বাকীকেইটা বাহত চৰাই সোমাইছে । তেতিয়া তেওঁৰ মনত সন্দেহ জন্মিল । সেয়ে শুই থকাৰ ভাও জোৰা সেই চোৰক বিচাৰি উলিয়াবলৈ তেওঁৰ বেছি সময় নালাগিল । চোৰৰ বিষয়ে আৰু এষাৰ কথা মানুহে কয় ....
" হাঁহ চোৰৰ মূৰত পাখি ।
কঁঠাল চোৰৰ মুখেই সাক্ষী ।। "
এইখিনিতে মই ব্যক্তিগত কথা এটা কোৱাৰ লোভ সামৰিব নোৱাৰিলোঁ । প্ৰায় ৫৪ বছৰৰ আগৰ কথা । সেইদিনা দেউতা ঘৰত নাছিল । মাৰ সৈতে আমি ভাই - ভনী পাঁচোটাই সন্ধিয়া প্ৰাৰ্থনা কৰাৰ পাছত পঢ়িবলৈ সাজু হৈছিলোঁ । তেনে সময়তে ওচৰৰ ককাইদেউ এজন আহিল । তেওঁ তেতিয়া নিতাইপুখুৰীৰ উঃমাঃ বিদ্যালয় এখনত নতুনকৈ চাকৰি পোৱাৰ পাছত প্ৰথম ঘৰলৈ আহিছিল। আমি নতুন বিদ্যালয়ৰ বিষয়ে জানিবলৈ বৰ উৎসুক হৈ কিবাকিবি সুধি আছিলোঁ । তেওঁ সেই বিদ্যালয়খনৰ কিছুমান হাঁহি উঠা কথা কৈ থকাত আমি আটায়ে খুব হাঁহিলো । মুঠতে হাঁহিৰ যেন শেষেই নহ'ব । লগতে তেওঁ আমাৰ জটিল অংক , বিজ্ঞানৰ প্ৰশ্নৰো উত্তৰ কৰি দিলে। মায়ে ভাত খাই যাবলৈ কোৱাত তেওঁ ভাত খাই গ'ল । আমিও শুই থাকিলো। ৰাতিপুৱা পাছফালে টিউবৱেলৰ পাৰলৈ যাওঁতে দেখোঁ যে আমাৰ বুঢ়া তামোলৰ গাঁত এটাতো তামোল নাই । চোৰে আমাৰ হাঁহিত ভোল গৈ আটাইকেইটা তামোলৰ গাঁত খান্দি তামোল লৈ গ'ল ।
✍️ভাৰতী গগৈ বৰুৱা,ধেমাজি ।
নমস্কাৰ স্বাগতম জনাইছোঁ আপোনাক । লেখাটো বা সংখ্যাটো পঢ়ি কেনেকুৱা পাইছে তলত কমেন্ট বক্সত লিখি আমাক জনাবলৈ নাপাহৰিব । লগতে লেখাটোৰ তলত দিয়া হোৱাটচএপ, ফেচবুক বুটামত টিপি লেখাটো আপোনাৰ শুভাংকাশী সকলৰ সৈতে শ্বেয়াৰ কৰি দিব । ধন্যবাদ