কবি আৰু কবিতা,লক্ষীন্দ্ৰ গগৈ

কবিতাই কবিৰ প্ৰেয়সী,

মনৰ ভাৱ প্ৰকাশ কৰা আপোন সখী।

কবিয়ে কবিতাক জন্ম দিয়ে,

কবিতা হ'লেহে আকৌ কবি উপজে ।

দুয়ো দুয়োকেই মাতৃ ৰূপে জন্ম দি 

পিতৃ ৰূপে পালন কৰে,

এটা ভাল কবিতাই কবিক

সুদূৰ প্ৰসাৰী কৰি তোলে ।

অসংখ্য ভাৱনাক কবিয়ে

কবিতাৰ ৰূপ দিয়ে,

অসংখ্য ভাৱ বহন কৰা কবিতাই

পাঠকৰ মন মোহে ।

কবিৰ অবিহনে কবিতা

বঠা বিহীন নাঁৱৰ দৰে,

কবিতাৰ অবিহনে কবি

শলিতা বিহীন চাকিৰ দৰে ।

কবি আৰু কবিতাৰ মাজত আছে

গভীৰ সম্পৰ্ক ,

দুয়ো দুয়োৰেই অবিহনে

অস্তিত্বই শূণ্য ।

কবি মৰি গ'লে কবিতাই বিনাব,

কবিতা নোহোৱা হ'লে কবিতাই কান্দিব ,

আজীৱন পৰস্পৰৰ আপোন হৈ ৰ'ব ।