সন্ধিয়া পঢ়া টেবুলত বহি তাৰ মূৰ গৰম হৈ গ'ল । সি ছাৰে বুজাই দিয়া সকলো পাহৰিলে। তাৰ মূৰত চিন্তা সোমাই গ'ল। কি কৰিব ভাবি ত'ত পোৱা নাই। শেষত সি মনস্থ কৰিলে । যি হ'ব দেখা যাব, যেতিয়ালৈকে মই মোৰ হোমৱর্ক শেষ নকৰোঁ , তেতিয়ালৈকে ভাতেই নাখাম। বহু চেষ্টা আৰু বাৰে বাৰে নিৰীক্ষণ কৰাৰ অন্তত অংক কৰিবলৈ সক্ষম হ'ল । লগতে তাৰ মনৰ পৰা অংকৰ প্ৰতি থকা ভয় ভাৱ দূৰ হ'ল।
✍️ছৈদুল কুৰেছী,ৰাক্ষসমাৰী ঢেকীয়াজুলি।
