স্পন্দনৰ ভাজে ভাজে-অনন্ত কুমাৰ ভূঞা

সপোন যেন লগা সময় এৰি 

তুমি হেৰাই গ'লা---গম নাপালোঁ‌ 

তুমি আঁ‌তৰি যোৱাৰ কথা 

কোনেও নজনালে মোক।

কল্পনাত বিচৰাখিনি

বাস্তৱত পালানে নাই নাজানিলোঁ‌ 

জীৱন জুখিবলৈ কি বাকী থাকিল

সেই কথা নজনালা তুমি  ?

নাজানিলোঁ‌ প্ৰণয় প্ৰেমিকা কোন, 

জানিব বিচৰা নাছিলোঁ‌

ক'ব লগা কথা খিনি অনুভৱতে থাকিল 

তোমাক একোকে নক'লোঁ‌ ।

পৰেনে মনত তোমাৰ

ল'ৰালিৰ ধেমালিৰ কথাবোৰ 

শৈশৱৰ নিলাজি বনৰ দৰে মনবোৰ

আজিও একেদৰে আছেনে সেই মন ?

লৰালিৰ সোণোৱালী দিন 

কেতিয়াবাই আঁ‌তৰি গ'ল কাষৰ পৰা

তুমি গাভৰু হোৱাৰ কথা  

গম পোৱা নাছিলোঁ‌ মই ।

জীৱন কিমান নিৰস আজিহে বুজিলোঁ‌

তুমি কেতিয়া আঁ‌তৰি গ'লা 

সেই সময় একেবাৰে গম নাপালোঁ‌ 

হিচাপ নকৰিলোঁ‌ মই ।

শৈশৱলৈ ৰিণি ৰিণি পৰিছে মনত

সেই বাবে বিচাৰিছোঁ‌ তোমাক,

আকুলতাৰ মাজত 

এদিন নিশ্চয় লগ পাম জীৱনৰ বাটত।

✍️অনন্ত কুমাৰ ভূঞা