প্রসৰ ৰাতি-উৎপল মৰাং

প্ৰসৰ ৰাতি নিদ্ৰা শয়নৰ পৰশ

তুমি আহি বোৱাই দিয়া গধুৰ কল্পনাৰ অতীত।

কেনেকৈ পাহৰি যাওঁ,তোমাৰ দুচকুৰ মায়া,

কেনেকৈ পাহৰো তোমাৰ ওৰেটো জীৱনৰ বাবে দিয়া

প্ৰতিশ্ৰুতিৰ ছায়া।

বোৱাই দিব পাৰো মই

তোমাৰ নামৰ দীঘলীয়া কবিতা,

গাই দিব পাৰো তোমাক লৈ লিখা সংগীত মালিতা,

কিন্তু....

কোনে শুনিব,কোনে পঢ়িব?

মোৰ মুখৰ শব্দৰ উকা কণিকা।

প্ৰচণ্ড ধুমুহা কি বুজি পোৱা নাছিলোঁ

হয়তো ধুমুহাৰ লগতেই খেলি আছিলোঁ।

প্ৰকৃতিৰ বতৰা নাই অহা

তোমাৰ কবিতা পঢ়িবলৈ,

জীয়া অনুভূতি নাই আজি

সুৰ টানিবলৈ।