আতা-আবুৰ দিনৰ কথা-চিন্ময় ডেকা

সৰু থাকোঁতেই ,

মস্ত ভাল লাগিছিল

হাতত বাঁহৰ মাৰি , বাটলুগুটি

কান্ধত দীঘল জোলোঙা এটা ওলমাই লৈ

গাছৰ তলে বাঁহৰ তলে

হাবি-জংঘল ভাঙি , চিৰাচিৰ কৰি

চৰাই চিকাৰ কৰ'বা গৈছিলোঁ যে ,

লোকৰ বাৰীত সোমাই ;

আম ,জাম ,কঁঠাল ,ভীমকল  চুৰ কৰি খাইছিলো

সেই দিনৰ কথা গিলাক ;

মনত পল্লি বেজ্জাই ভাল লাগেই জানা ।

আতা-আবুৰ লাং-লাং থেং-থাং খোজৰ

বাঁহৰ চিকণি বাৰীৰ লগত মাৰিবলৈ খেদা

আমি যে ,ভয়ত লৰ মাৰা

জংঘলত লুকাই থাকি ,গাছৰ খোলোংত বাহৰ পাতা

হায় ! কি যেন দিন আছিলেই ;

মাহেকে-পষেকে নদীত গা ধুবলৈ যোৱা ,

অত আনন্দৰ বতৰা

তাহানি দিনৰ আমেজ ভৰা আন্তৰিকতা

ইতা জানচ্ছা পাবাই টান হৈছি ,

যিহে দিন পৰছি ;

গাঁৱলীয়া সমাজতো আজিৰ দিনৰ চলি গিলাকে ,

বৰশী কি ? জুলুকি কি ? হেক্টাবাৰী কি ? ক'বাই নৰে'ই ,

জানা ,আধুনিকতাই ;

আজি দেশ ,ৰাজ্য তথা আমাৰ সমাজ খান গেলি পেলাইছি

আগতেই সেই আয়ে দিয়া ,

ঝকৰা ,পঁইতা ভাত খাই একুৰি বছৰ হোৱা মই লিকিৰা ।

দাংকোপ মাৰি ক'বা পাৰোঁ ,

সেই সৰু কালিৰ স্মৃতিবোৰৰ মধুৰ আলিংগনতা

আমি যে ,তাহানিত আছিলোঁ দৰঙৰ মস্ত পাবত গজা এটা অজলা ।

দৰঙীয়া উপভাষাৰ অন্তৰালত ৰচিত

শব্দৰ অৰ্থ:-

আতা-আবু - ককা-আইতা

বেজ্জাই - উগুল থুগুল

লাং লাং-থেং থাং - ঠৰক বৰক শৰীৰৰ (খোজ)

হেক্টাবাৰী - ওখত থকা বস্তু তললৈ নমাই অনা সঁজুলি 

✍️চিন্ময় ডেকা, টংলা